Bertolt Brecht

Erinnerung an die Marie A.
1
An jenem Tag im blauen Mond September
Still unter einem jungen Pflaumenbaum
Da hielt ich sie, die stille bleiche Liebe
In meinem Arm wie einen holden Traum.
Und über uns im schönen Sommerhimmel
War eine Wolke, die ich lange sah
Sie war sehr weiß und ungeheuer oben
Und als ich aufsah, war sie nimmer da.
2
Seit jenem Tag sind viele, viele Monde
Geschwommen still hinunter und vorbei.
Die Pflaumenbäume sind wohl abgehauen
Und fragst du mich, was mit der Liebe sei?
So sag ich dir: Ich kann mich nicht erinnern
Und doch, gewiß, ich weiß schon, was du meinst
Doch ihr Gesicht, das weiß ich wirklich nimmer
Ich weiß nur mehr: ich küßte es dereinst.
3
Und auch den Kuß, ich hätt ihn längst vergessen
Wenn nicht die Wolke dagewesen wär
Die weiß ich noch und werd ich immer wissen
Sie war sehr weiß und kam von oben her.
Die Pflaumenbäume blühn vielleicht noch immer
Und jene Frau hat jetzt vielleicht das siebte Kind
Doch jene Wolke blühte nur Minuten
Und als ich aufsah, schwand sie schon im Wind.


მარია ა.-ს მოგონება
I
იმ დღეს - სექტემბრის ლურჯ და მთვარიან -
სიმშვიდე ქორფა ქლიავის ხის ქვეშ.
სიყვარულიან და ჩუმ ხასიათს
ოცნებასავით მკლავებში ვიჭერ.
ჩვენ მაღლა, ლამაზ ზაფხულის ცაზე
ვხედავდი ღრუბელს, ღრუბელიც მხედავს -
თეთრი და დიდი სიფართით. ასე
ვუცქერ. წასულხარ. დამტოვე. სევდა.
II
და იმ დღის შემდეგ დგას ბევრი მთვარე.
რომელთა ჩუმი ტივტივი მორჩა.
ჩვენი ქლიავიც მოჭრეს და თვალებს
აგირევს კითხვა - რა არის ტრფობა?
მე გიპასუხებ: როგორ აგიხსნა...
და ვიცი, რასაც ფიქრობ, და ვამბობ
ჩემთვის ყოველთვის უცნობ მაგ სახეს
ვაჩუქებ იმას, რაც ვიცი - ამბორს!
III
თუმცა ეს კოცნაც არ ვიცი, ნუთუ
იმ ღრუბელივით არა იყო რა.
ნათლის სითეთრემ (გაიგონ უფრო!)
მაღლიდან დაბლა ჩამოგიყოლა.
ჩვენი ქლიავი ისევ იყვავებს.
ეგებ ყველა ქალს ყავს შვიდი ბავში.
აღელდებიან ღრუბლები. თვალებს
გავაყოლებ და... გაქრები ქარში.