გვერდით ჩაუვლიან დოღებს,
ვიწრო ქუჩებსა და ბაზრებს,
ნაშთებს, ბომონდებს და ნოხებს,
კერპებს, მოედნებს და ტაძრებს...
შორის მშვიდობის და ომის,
შორის გადახრუკულ ველთა,
მექაც გაუვლიათ, რომიც -
ვნებათა და განსაცდელთა.
წელში მოკუზულან ღვაწლით.
მშივრებს ვერ შეაშთობს ყინვა,
თვალებს უცხო სევდა აწვიმს,
გულებს - განთიადის ბრწყინვა.
იმათ კვალს უდაბნოს ბგერა
სდევს.ზეცას ალმური ასდის
დაჰყვება ჩიტების მღერა,
ბრჭყვიალა ვარკვლავთა დასი.
სამყარო მხილველი ყოვლის
თუნდაც საუკუნის ასის,
დამაბრმავებელი თოვლით,
დასაეჭვებელად ნაზი,
ისევ ცრუ და ამაოა,
წინანდებურია მაინც,
მაგრამ მაინც უსაზღვროა,
მარადიულია რაიც.
და საშველი სოფლის არ ჩანს,
ღვთის დიდება თქმული ყველა
მხოლოდ წარმოსახვად დარჩა
და გზად რწმენით გასავლელად.
განთიადს ბრწყინვა ენებოს
და მზის ჩასვლის დაჩნდეს კდემა,
მიწა კაცთა ძვლებმა კვებოს
და პოეტთა გულისცემამ.

Пилигримы
"Мои мечты и чувства в сотый раз
Идут к тебе дорогой пилигримов"
В. Шекспир
Мимо ристалищ, капищ,
мимо храмов и баров,
мимо шикарных кладбищ,
мимо больших базаров,
мира и горя мимо,
мимо Мекки и Рима,
синим солнцем палимы,
идут по земле пилигримы.
Увечны они, горбаты,
голодны, полуодеты,
глаза их полны заката,
сердца их полны рассвета.
За ними поют пустыни,
вспыхивают зарницы,
звезды горят над ними,
и хрипло кричат им птицы:
что мир останется прежним,
да, останется прежним,
ослепительно снежным,
и сомнительно нежным,
мир останется лживым,
мир останется вечным,
может быть, постижимым,
но все-таки бесконечным.
И, значит, не будет толка
от веры в себя да в Бога.
...И, значит, остались только
иллюзия и дорога.
И быть над землей закатам,
и быть над землей рассветам.
Удобрить ее солдатам.
Одобрить ее поэтам.