გუშინ სამყაროს ყვავილებს ლამაზი სევდა სდევდა,
მომავალს სხივი მოსტაცა დაბადებამდე, ბედმა.

ჩამოიხსნა და აისხა ოცნებამ მრგვალი ლოდი,
გული როდემდე დაიტევს, როდემდე, გული, ლოდინს.

ვიხილე ხალხის ბუნების ღია თუ მკვეთრი ხედი,
- ყველა...და ერთი განგება უფრო მესამკუთხედა.

ვცან, ნატვრის ხეთა ჰორიზონტს ცა განა მარტო ება,
- სცვიოდა; მე კი დამეცა ნაზი განმარტოება.

დროა, სულის გზამ სხეულზე კლდის ბილიკები აწყოს,
ამოიკვეთოს კიბე და მე ავირბინო აწმყო...

- მომავალს სხივი მოსტაცა დაბადებამდე, ბედმა,
უწინ, სამყაროს ყვავილებს, ლამაზი სევდა სდევდა.

                                                      ავტორი: მუხრან აბაშიძე