დასასრულისკენ როდესაც წავალ,
ამიცრემლდება ვაზი ქართული.
თუმც საწუთროში ეულად დავალ,
ვარ ქართველობით წელგამართული.

ვაზო! - ჭირიმე შენი ნაჟურის,
იესოსავით ჯვარზე გაკრულო.
როგორც სიმღერა გარიჟრაჟული,
კოსმოსშიც ისმის შენი „ჩაკრულო“.

მაშ, შეიმშრალე ცრემლები ისევ,
ბავშვივით ნუღარ ამიტირდები.
გული სიამით ისე ამივსე,
რომ სიცოცხლეზე მეტად მჭირდები.