ზამთრის ჟამია, ცივა უდაბნოს კვალობაზე.
გამოქვაბულში, უფრო ვაკეზე, ვიდრე მთაზე
იშვა პატარა ბიჭი, კაცობრიობის მხსნელად.
უდაბნოს შესაფერად, ბარდნიდა ნაზად, ცერად.

ედიდა ყველაფერი, რასაც კი მოჰკრა თვალი:
დედის მკერდი და ორთქლი ნესტოებიდან ხარის,
მოგვებიც - მელქიორი, გასპარი, ბალთაზარი,...
მასთან მოსულნი ძღვენით, გამოქვაბულის კარით.

ჩვილი - წერტილისხელა,  ვარსკვლავიც, ზეცის თაღზე,
წერტილი იყო, როცა ამოკიაფდა ცაზე.
სხვა, მიღმიერი სივრცის გულის გულიდან მოწყდა,
ღრუბლებში მშვიდმა სხივმა აღარ ინება მოცდა.
იმ უსასრულობიდან სამყარო გადმოსერა
და მზერა ქვაბში ჩვილის ბაგაზე შეაჩერა…

და სასწაულის ღამის ჩვილს ადგა მზერა მამის.

РОЖДЕСТВЕНСКАЯ ЗВЕЗДА

В холодную пору, в местности, привычной скорей к жаре,
чем к холоду, к плоской поверхности более, чем к горе,
Младенец родился в пещере, чтоб мир спасти;
мело, как только в пустыне может зимой мести.
Ему все казалось огромным; грудь матери, желтый пар
из воловьих ноздрей, волхвы — Бальтазар, Каспар,
Мельхиор; их подарки, втащенные сюда.
Он был всего лишь точкой. И точкой была звезда.
Внимательно, не мигая, сквозь редкие облака,
на лежащего в яслях ребенка издалека,
из глубины Вселенной, с другого ее конца,
звезда смотрела в пещеру. И это был взгляд Отца.