უყურებ მთვარეს ღრუბლების ჩადრით
როგორ იფარავს გადაღლილ სახეს
როცა მზე მშვიდად ეზოში ჩადის
ქუჩებში ტოვებს ბეტონის სახლებს.
რუტინას ისევ ანაცვლებს სარკე
კისერზე გიჭერს ფიქრების ხლართი
დგები ყოველდღე შენ ასე ცალკე
ატარებ სხეულს სულ სხვების ხათრით
უცხადებ პროტესტს განგებას აშარს
სუნთქვა კი ხდება დღითი-დღე მძიმე
ამინდი ფიქრებს ქარებით აშრობს
მაგრამ ვერ შველის ჩვეულ სამძიმარს
რომ ეს სხეული - განგების ქარგა
არის ალიბი სულ უფრო მკვეთრი
რომ შენზე კონტროლს სამყარო კარგავს
და მის გარეშეც სივრცეებს კვეთავ
ბრუნდები ზოგჯერ...
მგზავრობამ ხშირმა
დაგღალა უკვე გტკივდება გვერდი,
ნაწილი შენი სხეულის - შირმა
ვერ ეგუება სამყაროს ვერდიქტს.
უყურებ ისევ ღრუბლების დაფას
გამარჯვებულის აწერენ სახელს
და სიმბოლურად ფიფქები დაფნის
გვირგვინის მსგავსად ახურავთ სახლებს.
სარკის წინ მშრალი ფიქრები გელის
ფიქრები შენი სხეულის ყურე
და მაინც სადღაც სიღრმეში გულის
ფიქრობ რომ ნანახ კადრებს უყურებ