ნაწარმოები შეიცავს უცენზურო ფრაზებს

თუ თქვენ გინდათ ნახოთ მხოლოდ ეს ნაწარმოები, დააჭირეთ აქ

მე ვარ მაქს ფრიშის ჰომო ფაბერი,
შენ?
შენ თავად იცი, ჩემო დორიან,
კერისკენ თვალი როგორც გაგირბის...
რა უცნაური სამკუთხედია
და რა სასაცილო,
სწორედ ამიტომ,  ჩვენი ანა, 
კარენინა,
დღენიადაგ გულით დამცინის...
კი,
ვეცოდები,
იმის გამო რომ...

მოკლედ, 
ოშოს თუ დავესესხებით:
სექსი სხეულთა ერთობაა,
სიყვარული - ორი გონების,
ხოლო ლოცვა - უნისონში ძგერა გულების...
მე კი,
არცერთში მოვიაზრები!
ჰოდა,
რა დამრჩენია გარდა იმის, რომ ვთქვა:
ამ ცხოვრების დედას შევეცი!

ვიცი ასე თქმა რომ არ შემშვენის,
მაგრამ იცი რა?!
ჩემი წიგნების ჩამონათვალს,
ერთი,  ახალი, 
უიღბლო სიყვარულის აღმწერი წიგნი თუ შეემატება,
იმ ფონზე,
როცა ამ ცხოვრებას
ისედაც "მრისხანების მტევნების" სურნელი ასდის, 
სხვა რა დამრჩება,  გარდა იმისა,
ზოგჯერ,
გაცხარებულ გულზე ვამბობდე იმას,
რაც ზემოთ უკვე ვახსენე.
რატომ?
იმიტომ რომ სასაცილოა
ადამიანი როცა წუწუნებს,
იგი თავადაც ვერ ხვდება რომ დეკლარირებს:
მე უტრაკო ვარ!
და პარალელურად
შიშისა და ფეკალიების სუნსაც აფრქვევს...

ამიტომ,  ზოგჯერ მარტივად ითქმის...