ხვამლის ფერდობებს გვირილა
პატარძალივით რთავს,
შევყურებ ნისლით დაბურულ,
ზეცას მიბჯენილ  მთას.
წმინდა გიორგის საყდარი
დაღლილს იფარებს მგზავრს,
ქარისგან იცავს, ავიწყებს
ძნელად გამოვლილ გზას.
ვსუნთქავ ჰაერში შერეულ
ნაძვის, იელის სუნს,
უფრო მაყვარებს სიცოცხლეც
ცისკენ გაქცეულ სულს.
ფიჭვების ტყეში, კოცონთან,
დამფრთხალს დავეძებ ძილს,
მაღლაა მხოლოდ უფალი
და ღრუბლებია ძირს.