ახლა აგვისტოს მიწურულია.
და როგორც ატამს გვალვის წყურვილი,
მოგონებებიც შესუდრულია,
არც იმედი მაქვს და არც სურვილი...
რომ შენ მოგხიბლა გარდაცვალებამ,
რომ შენ დანებდი წლების ქრონიკებს,
როგორც აგვისტოს ღამის ზმანებამ,
წამები წლების წონით მოგკითხეს...
რომ დასასრული თურმე ნავარდობს,
როგორც ფოთოლი ბოლო ცეკვისას,
და სიყვარული ჩემი ამავ დროს
ისევ სიცოცხლის ფერებს შეისხამს.
მაგრამ მდუმარე საფლავთა რიგში,
მოგაკითხავ და მდუმარე მხვდები.
ოცნებებში და შეუხრწნელ ფიქრში,
ყოფილა ხვედრი, მოკვდავთა ხვედრი...
რამდენი წელი, წუთი და წამი...
დროის მეისრე მიერეკება,
და როგორცხ ხვედრი გალაკტიონის,
ჩემთან არ მოვა შენი ხსენება !
დაგემდურები მდუმარებისთვის,
დაგემდურები ჩემო კეთილო...
დაგემდურები სიყვარულითვის,
რომ ეს სიჩუმე შეგაწყვეტინო.
რომ შეასრულო პირობა შენი,
ნათქვამი მაშინ, სააქაოში.
რომ მომცე ისევ მომავლის ფრთები
და არ დამტოვი ფიქრის ქაოსში.
როგორც ოდესღაც... მინდე და გენდე,
როგორც ოდესღაც...ყური დაგიგდო...
ახლა აგვისტოს მიწურულია
ყვითელ ფერებში კვდება აგვისტო.