ეზოსთან ერთი ხე დგას,
ხესთან არ არის სკამი.
ზედ არც ჰამაკი ჰკიდია,
არც მიბმულია ძაღლი;
სხვა ყველაფერი რიგზეა,
ძაღლი ოთახში ცხოვრობს,
სკამიც იქიდან გამოაქვთ,
სადაც ინახავს სახლი.
ეზოსთან ერთი ხე დგას,
ერთი ველური თუთა,
ხელსახოცივით ფოთლებს
ხან სადენებზე ფენს,
ხან ლამპიონის თავზე
ტოტებდახრილი ღამით,
უკუდო კატის წყევლას
გათენებამდე უსმენს.
და ყველაფერი რიგზეა
იქამდე, ვიდრე - ქარი,
შემოდეგომასთან ერთად
ხასიათს გაიმკაცრებს,
ვერგაყოლილი ვერსად
ვის ხმასთან ვისი ქნარი
სახლივით ავიწყდებათ,
სახლივით აიმ კაცებს,
თრობა მოგვრილი შფოთით
ბორდიურზე რომ სხედან,
ბორდიურიდან ხემდე
რა მანძილია ვიცი;
ლამპიონიდან მზემდე
რა მანძილია ისიც,
სხვა მანძილია ვიცი
დაბადებიდან დღემდე.
და ყველაფერი რიგზეა
იქამდე, ვიდრე ამინდი,
ფოთლების თავშესაფრიდან,
გამოასახლებს ლამპიონს.
იმოძრავებენ ტოტები
თითების სილუეტებად,
თითების, როგორც ოდესღაც
ბებო იქნევდა ქსოვის დროს.
ალბათ ჩრდილები ბარბაცით,
ღამესაც შეამოკლებენ.