Nino Darbaiseli
Poems
(Translated into English by Manana Matiashvili)

ნინო დარბაისელი

ლექსები

(თარგმნილი ინგლისურად მანანა მათიაშვილის მიერ)



Footsteps
- - - - - -

Oh, black asphaltum, you, recently laid,
so many footsteps are imprinted in you,
the footsteps appear
again and again.

They will be covered soon by many more
high heels and
flatfeet and
a kind of shoe-sole called “tractor”.
Oh, footsteps,
whole street of footsteps!

Once my beloved lived on this street.
Once there stood a small house here.
A small yard was before the house
And a mulberry tree grew in the yard.
A mulberry tree was higher than the house itself.
A blackbird sat and sang in the tree every morning…

No blackbird now,
Not mulberry,
No yard,
Not my beloved,
Even I don’t exist
And this poem doesn’t resemble a poem.
Oh, just the footsteps,
footsteps,
footsteps!

ნინო დარბაისელი

ნაფეხურები
- - - - - - - - - - -  --

ასფალტო ახლად დაგებულო,
როგორ გემჩნევა,
როგორ გემჩნევა
ახალ-ახალი ნაფეხურები!

ამ ნაფეხურებს გადაუვლის
კიდევ რამდენი
წვრილი ქუსლი და
ბრტყელი ძირი და
ძირი-ტრაქტორი...

ამ ქუჩაზე უცხოვრია
ჩემს შეყვარებულს.
აქ მდგარა ერთი პატარა სახლი,
იმ სახლს ჰქონია
პატარა ეზო
და ეზოში მდგარა თუთისხე,
ერთი თუთისხე -
-სახლზე მაღალი.
იმ თუთისხეზე
დილ-დილაობით
თურმე
ერთი შაშვი გალობდა...

აღარც შაშვია
აღარც თუთაა,
აღარც სახლია,
აღარც ჩემი შეყვარებული,
აღარც მე ვარ,
არც ეს ლექსია...

ნაფეხურები,
ნაფეხურები,
ნაფეხურები!



Verse of the married woman
- - - - - - - - - - - -

Mom,
My mother-in-law,
I am surrendered!
Here is my white flag –
a baby gown.

გათხოვილი ქალის ლექსი
- - - - - - - -

დედი,
დედამთილო,
დაგნებდით!
ჩვილის პერანგი -
ჩემი თეთრი ალამი.

Pandora’s Spring
- - - - - - - - -

Why couldn’t I guess before?!
(Though guessing can’t help me now!)
After I had searched all the areas of my heart
And had emptied myself completely and began to breathe freely
I cast a brief look in my heart and here is what I saw:
Somewhere between the valve and ventricle
There was rammed a hope – like a moth with one wing only –
And I thought:
If I could save it
I would let it fly.
Then I put it on a stone – a hope with one wing –
And blew wing-dust from my fingers.

And I ask again: why couldn’t I guess before that
A heart is Pandora’s Jar.
Neither chest or trunk,
Plated with rare precious stones.
Sometimes
When spring is rushing
to confuse our dreams and reality
shattering and shaking thoroughly them -
No key or seven seals can help!
My heart bursts from within
The road from the heart is unloaded now
And all creatures that dwelled in it hurry out
To open air.

Still I wonder:
Why couldn’t I guess that
Routine is a relief as we wait
For the tragic end.
It seems untrue that
Her husband and children did not speak to Pandora,
Forever.
The fact was that those very minutes
turned into eternity
until they met her by chance.
And when the first waves of the summer feast passed
Epymetheus said to Pandora like surrender:
“ -That’s enough.  Move, quickly.
Am tired. Help me wash, then bring me my bread!”


Now I feel as if I were reading to you
A stranger’s letter. My words are followed by
A distant echo of unfamiliar weeping.
My words sound like this:
“ – forgive me, please,
I did not want to…
I plead with you: Let me hear your voice!”...

It’s spring, anyway.
It doesn't matter how I feel...

ნინო დარბაისელი

პანდორას გაზაფხული
- - - - - - - - - - - - - -

აქამდე მაინც როგორ ვერ მივხვდი,
ან ეს მიხვედრა რაღად მინდა!
როცა გულის ყველა კუნჭული მიმოვიჩხრიკე,
გამოვიცალე და ის-ის იყო ამოვისუნთქე,
ჩავიხედე და რა დავინახე:
გულის პირსა და სარქველშორის ფრთამოყოლილი
ჩრჩილი - იმედი შიგ ჩამრჩენია.
იქნებ გადარჩეს,
სადმე თავის გზას ეწიოს-მეთქი,
ცალფრთა იმედი ქვაზე დავსვი
და თითები ფრთის მტვრისაგან გავიცალე სულისშებერვით.

აქამდე როგორ ვერ მივხვდი-მეთქი:
არა ზანდუკი ან ზარდახშა
უცხო რამ თვლებით მოოჭვილი,
ჩვენი გულია მხოლოდ
ყუთი პანდორასი
და ზოგჯერ,
როცა გაზაფხული მოგვივარდება
და სიზმარ-ცხადს მაგრად აგვირევს,
შეგვინჯღევს და შეგვიჯანჯღარებს,
რა კლიტე, ანდა რა გასაღები!
დაგმანული შიგნიდან სკდება
და გზახსნილიდან
გამოვარდნა-გამოფრენას ვინ დაახანებს!

და აქამდე მაინც როგორ ვერ მივხვდი-მეთქი,
რომ ტრაგიკული დასასრულის მოლოდინში
რუტინა ხსნაა.
იმ პანდორასაც,
ქმარ-შვილი მართლა კი არ დაეუბრა სამარადისოდ,
მარადისობად თვით ის წუთები გაიწელა,
თავს რომ წაადგნენ.
დაზაფრულობის პირველმა ტალღამ გადაიარა,
ეპიმეთემაც - პანდორას ასე, ხელჩაქნევით:
- გეყოფა! დროზე გაინძერი,
დაღლილი ვარ, წყალი დამისხი
და ჩემი პური მომიტანეო!"

ახლა კი თითქოს, რაც შეიძლება, გულგრილად და გამოუთქმელად
ვიღაცის წერილს გიკითხავდე,
მაგრამ ხმას მაინც
საიდანღაც უცხო ქვითინის ექო მოსდევდეს,
ისე გაისმის:
,, -,მაპატიე,
მე არ მინდოდა...
გემუდარები, ხმა გამეცი! "

აი, ასეთი, მაგრამ მაინც გაზაფხულია!