შენი თვალები, მთვრალი თვალები,
ღამის თვალები მწვავედ ბნელია!
ულმობელია ვით მტარვალები
სიზმრად თვალები, როცა მელიან.

ნაზი, ცბიერი, აკანკალებით
სიზმრად ველები გადამარბია,
შუბად წარბია და ცხელი რკალებით
სულში ქარბუქი გაუმართია.

მახსოვს შეხვედრა აშლილ ხმალებთან
და ვემალები უცნაურ ბრძოლას,
ვერ დავემალე შენს ღია თვალებს
გული განგმირა, სულის ჩვენებამ.

დავდივარ გვიან, დავეძებ ადგილს
ადგილს სულის განაასვენებლად,
მაგრამ წავიდა ყოველი დარდი,
აღარც ცრემლი და აღარც ვარდი
სიჩუმის მხოლოდ ქრიან ქარები
შენი თვალები, შენი თვალები.

და გამოჩნდება გაბრწყინებული,
შენი თვალების მე სითბო მწვავდა
თითქოს მოჰგავდა ნამტირალები
მე ტრფიალებით ეგ თვალნი მკლავდა.