” სივრცეში მარტოდ დატოვებული ვეძებ გასასვლელს,
აქ რომ მოვედი, მახსოვს სხეული ჯერ არ გამაჩნდა.”

ბოლო ფოთოლი, თუ ისევ ხეზე დაეკიდება,
კვლავ დაბრუნდება შემოდგომების ჭრელი დიდება,
ყვითელ მიწაზე აირეკლება დილის სხივები,
გრძნობა მაქვს თითქოს აქაურობას, სულით მივები.
რასაც რომ ვამბობ და რასაც ვიტყვი, ბგერა ყოველი,
ჩემი არ არის, მე არსაიდან წამით მოვედი,
და ყველა ლექსი რომელიც დამდევს, ჩემზე ცხადია,
სულ ყველას გავცემ ეს არის მხოლოდ რაც მაბადია.
და რაც დრო გავა გაფერმკრთალდება ყოფის არხები,
მეც შევიცვლებილ, სულ ოდენ ცოტა შევილახები,
და როცა წავალ დაფიქსირდება მცირე ცვლილება,
ცხადია ამით არ შეიცვლება განზომილება.