მიდიხარ, მიგაქვს ტალახიც, ჭუჭყიც
გზების, აკრული ნაცვეთ ლანჩებზე.
ჯერ კიდევ დრო გაქვს და არა უჭირს,
სადაც არა სჯობს, იქაც გაჩერდე...
ერთი მგზავრი ხარ ზღვის და ხმელეთის,
იყოს გზავნილი მიგაქვს არასთან...
იღბალს თვითონ სჭირს ელეთ-მელეთი,
შენ აბა, როგორ დაგიფარავდა...
მიგაქვს ცხოვრება ზურგზე სახლივით,
წასულ-წამოსულ ყველა ბინადრით.
იცის ტკივილმა თვალის ახელა
მას შემდეგ, ნაცარს როცა მიაყრი...
მიდიხარ პირში ქარებნაცემი,
ზურგსუკან ორმო გრჩება ნაწბილი.
მიმარტოსულობ, ნატვრის ნამცეცებს
შენს ფიქრებს უფშვნი მარტოკაცივით...
ყოფა კი გეშით მოგდევს მტაცებლის,
იქნებ, როგორმე კბილი გამოგკრას.
სხვა გზა არა გაქვს, დედაკაცდები,
შენს დარდს კი ჩუმი ცრემლი გალოკავს...
გზა შენზე ადრე იკვალავს სავალს,
შენს გარდა, ბევრი სხვაც რომ გაივლის...
შენ რომ უჩრდილო გეგონა ალვა,
მასაც ჩრდილი აქვს რაღაცნაირი...
მიდიხარ შენი დუმილ-ხმაურით,
და კარგად იცი, ერთი და ის, რომ,
ვერც ერთი გზიდან გვერდს ვერ აუვლი
იმ ბედისწერას, შენზე რომ ფიქრობს!..