თენება!
ელიის მთაზე ნათენებ ღამეს
ესალმებოდა სისხამი დილა,
ისე ეკვროდა ბალახი მიწას,
ვერ ელეოდა მის ალერსს წვიმა;
ისეთი სუსხი მოჰქონდა სიოს,
თითქოს ყინულწყალს ღრუბლიდან ღვრიდა,
ისე იდენდნენ ფოთლები წვეთებს,
თითქოს საცერი ზამთრის დღეს ცრიდა;
თვალებს ახელდა თამარის ციხე,
ქონგურებიდან ფერთხავდა სიზმარს,
ფიცს დებდა ღმერთთან მუდმივ სიცოცხლის
პირმშვენიერი ქიზიყის დილა;
ითხოვდა ნათელს ელიის მთაზე
ეულად მდგარი საყდარი ღვთისა,
არსად მინახავს, არ გამიგია
ასე ლამაზად თენება დღისა.
ბინდს იწმენდავდა თვალიდან ღამე,
ბებერ უპეებს უბანდა წვიმა,
დღე თენდებოდა ივრისაპირეთში,
ლოცავდა ღმერთი ქიზიყის მიწას!