მზე ისე ლამაზად ჩადიოდა,
ნახატს მოჰგავდა აკვარელში.
სიმღერა ისმოდა რადიოდან,
ისეთი თბილი და საყვარელი...
გზად მოვდიოდი კახეთიდან,
ფერები დღესასწაულობდნენ.
მოჩანდა ერთი გახედვითაც,
ცა რომ მიწასთან საუბრობდა...
აქეთ მზე იყო ლოყებმრგვალა,
იქ მთვარე ეკიდა თეძოსავსე.
განცდა ფეხაკრეფით მომეპარა,
თითქოს შემოდგომა შემომაცვეს.
ჩვენ თავ დავხარითო, -კახელებმა,
ხვავმა კი ბარაქას ბანი უთხრა!
ყურძენს მოუდიან მნახველები,
მადლი ბუნებას და მადლი უფალს!
ღრუბელი ნამზეურ ლოგინს შლიდა,
ცა იყო ნახატი აკვარელით...
ღმერთმა არასოდეს მომიშალოს,
ჩემი და ასეთი საყვარელი!