| ავტორი: ზურა ბანი ჟანრი: პროზა 18 ნოემბერი, 2017 |
ნაწარმოები შეიცავს უცენზურო ფრაზებს
თუ თქვენ გინდათ ნახოთ მხოლოდ ეს ნაწარმოები, დააჭირეთ აქ
სულმნათი პიკნიკზე
ერთ მშვენიერ დღეს შოთიკოს საფიჩხიის ტყეში შემოაღამდა. გაზაფხულის გრილი საღამო იყო. შოთიკომ გაშალა თავისი ნაბადი და ის იყო დასასვენებლად აპირებდა წამოწოლას, რომ შორიახლოს ხუთიოდე ყმაწვილი დაინახა,რომლებიც საპიკნიკოდ ემზადებოდნენ. შოთიკომ ხელს არ შევუშლიო და წასვლა დააპირა, მაგრამ ყმაწვილებმა ეული შოთიკო რომ დაინახეს, თავისკენ გადაპატიჟება დაუწყეს. შოთიკომ თავიდან იუარა, მაგრამ ბიჭებმა თავისი გაიტანეს და შოთიკომაც დარჩენა და ბიჭებთან ერთად მოლხენა გადაწყვიტა. -ვინმეს დაბადების დღე გაქვთ, თუ რას აღნიშნავთ? - დაინტერესდა შოთიკო. -არა ძამია, აგერ ჩვენი ბადრიე გათავისუფლდა დილეგიდან და იმას ავღნიშნავთ. - უპასუხა კაკოიამ, ბიჭებში ყველაზე მაღალმა და ალბათ ყველაზე უფროსმა. -ყოჩაღ, გილოცავ!- ხელი გაუწოდა შოთიკომ. - მე შოთიკო მქვია - გაეცნო ყმაწვილებს. - ხოდა ჩემო შოთა, აგერ კარგი ბასთურმა გვაქვს, სალათა, ღვინო და კეთილი გული, ამაზე უკეთესად როგორ ავღნიშნავთ ჩვენი ბადრიეს “სვაბოდაზე” გამოსვლას. - ჩამოართვა ხელი კაკოიამ, - მე ბოდიში, ყველის მეტი არაფერი მაქვს, - დაიმორცხვა შოთიკომ. - ეგ არაფერი შე კაცო, დღეს შენ ხარ სტუმარი ხვალე ჩვენ გესტუმრებით.- მიუგო კაკოიემ. სუფრა ნელ - ნელა იშლებოდა. გვერდზე სხვა პიკნიკებიც ძალებს იკრებდნენ. ტყეში მწვადების სუნი იდგა. -რა მოხელე - ნაჩალნიკი ხარ ჩემო შოთიკო - დაინტერესდა ერთ-ერთი, დაბალი და ჩასუქებული, ზედმეტსახელად “სოსოია-დურაკი”. -მე მხატვარი გახლავართ. -მერე საღებავები, ტილოები და ეგეთი რაღაცეები სადა გაქვს? -თან არ ვატარებ, ჩანაწერებს ვაკეთებ ჩემს დღიურში და მერე სახლში რომ მივდივარ, ჩანაწერებს რომ ვკითხულობ, ასოციაციურად წარმოვიდგენ ხოლმე ნანახს და იქ ვხატავ ხოლმე. - აუხსნა შოთიკომ. - ასოციაცია რა არის? - დაინტერესდა “სოსოია დურაკი” - რა დროს ასოცი და ასორმოცოაციაა,- ჩაერია საუბარში კაკოია - მწვადი ლამის შეიწვა. მიდი ჩემო შოთიკო, ეგერ ქვეით წყაროა, წაიღე ბოსტნეული და გარეცხო ეგებ. - კი ბატონო ეხლავე. - შოთიკომ ბოსტნეული აკრიფა და წყაროსკენ გასწია. წყაროსთან მისულს ისეთი სურათი დახვდა, რომ მისი, როგორც მხატვრის ყურადღება მთლიანად მიიპყრო - სიმწვანე, კლიდან ჩამომავალი წყარო, ცაში მოლივლივე ჩიტები. ერთადერთი რაც ამ სურათს აფუჭებდა ის იყო რომ, წყალთან იჯდა ვიღაც უცხო, გაუპარსავი, დიდი დანით და ხახვებს ჭრიდა. . ეტყობა, ხახვი მწარე იყო და თვალებიდან ცრემლები ჩამოსდიოდა. მიუხედავათ იმისა რომ გაუპარსავი კაცი ამ ლამაზ პეიზაჟს აფუჭებდა, შოთიკომ მაინც გადაწყვიტა ასოციაცია ჩაეწერა თავის ბლოკნოტში. “ტყე, სიმწვანე, პიკნიკი, წყარო,წყალი, ჩიტები” ჩაწერა მოკლე შთაბეჭდილებები. შემდაგ კიდევ გადახედა იქაურობას და დაამატა “ვნახე უცხო მოყმე , იჯდა წყლის პირას მტირალი”. მსგავსი წვრილმანები შემდგომში ხატვის პროცესში სიტუაციის შესახსენებლად ხელს უწყობდა. -შოთიკო, შოთაა! სად დაიკარგე კაცო, მზადაა უკვე მწვადი - შემოესმა კაკოიას ყვირილი.. -მოვდივარ, ეხლავე.- გასძახა შოთიკომ და ნაჩქარევად დაიწყო ბოსტნეულის რეცხვა. # # # სუფრა დასასრულს უახლოვდებოდა. საკმაოდ შემთვრალი შოთიკო ცალი ყურით უსმენდა თანასუფრელების უაზრო სადღეგრძელოებსა და “საგმირო” ისტორიების მოყოლას. თავის თავზე იყო გაბრაზებული, რომ იმის მაგივრად რომ დასახატი ასოციაციები ჩაეწერა, ვიღაცეების სისულელეების მოსმენა და ძალად ღიმილი უწევდა. -აბა, ტკბილ მოგონებებს გაუმარჯოს!- მიუჯახუნა ფიალა კაკოიამ შოთიკოს. -გაუმარჯოს, გაუმარჯოს! - სხვებიც შეუერთდნენ სადღეგრძელოს. - ამაზე გამახსენდა, - წამოიწყო ბადრიემ - როსტო ხომ გახსოვთ? - რომელი როსტო, სვანი? - გაიხსენა კაკოიამ - ხო, სვანი, ხვთისავარი. ჯგადარ გასვიანის ბიჭი. როსტომა რა , კლიჩკა რომ ჰქონდა “როსტო”. - კი როგორ არ მახსოვს კაცო, კი არ დავბერდი. ეგ არაბეთში არ იყო წასული. მე მგონი სროკზეც იყო მანდ. - ხო ჩემთან იჯდა დილეგში. - უპასუხა ბადრიამ - შენ სპარსეთში არ იჯექი შე-ჩემა? - სპარსეთში კი მაგრამ, მერე სვაბოდაზე რომ გამოვედი ბიჭებთან ერთად არაბეთში ვდვიჟენიობდი და მეორედ იქ დამიჭირეს. - ააა, გასაგებია. მერე როსტოზე რას ამბობდი? - გაახსენდა კაკოიეს. - ხოდა, ჩვენი როსტო მანდ ზონაში მეფედ წამოაყენეს. - კაი ნუ გაატრაკე, ნაღდად ტო? - ხო არ ვიტყუები, იქ ვიყავი მეთქი მაშინ. კლიჩკაც იქაურ პონტში მისცეს - “როსტევანი” - ვაა საღოლ, ვიცოდი რა ჩვენი ხვთისავარი წინ რომ წავიდოდა ცხოვრებაში, კოჭებში ეტყობოდა - აღრთფოვანება ვერ დამალა “სოსოია დურაკმა”. - გასვიანები, ვინც სვანეთიდან ჩამოვიდნენ, ყველა რაღაცნაირი ჟილკიანები იყვნენ. - არაბეთის დასტურს არ აძლევდნენ და როსტომ მერე გვარიც გადაიკეთა, ეხლა სვიანები არიან ეგენი. შოთიკომ ყურადღებით უსმენდა თანასუფრელების საუბარს, მეფედ წამოყენების ასოციაციამ ახალი სურათის დახატვის სურვილი აღუძრა. კიდეც წარმოიდგინა მომავალი ნახატი - ძირძველი მეფეები დილეგში ღვთისავარ -”როსტო”- როსტევანს მეფედ როგორ აკურთხებდნენ . რომ არ დავიწყნოდა ასოციაცია, თავისი უსტარი ამოიღო და ჩაწერა -”იყო არაბეთში როსტევანი, მეფე ხვთისავარ სვიანი”. როგორც იქნა თამადამ სუფრის დამთავრების სადღეგრძელო წამოიწყო, მაგრამ დამთავრება არ დასცალდა, რადგან მის გვერდზე საკმაოდ შეზარხოშებული პიროვნება წამოიჭიმა, ალბათ მეზობელი პიკნიკიდან - ძმებო, თქვენ გენაცვალეთ, იმის ის ხომ არა გაქვთ? - გაუგებარი შეკითხვა დასვა მან. -ვერ გავიგე ძმაო, რა გინდა? - სადღეგრძელოს გაწყვეტით გაბრაზებულმა კაკოიამ უხეშად მიმართა. - არაფერი ძმებო. ბოდიში შეწუხებისთვის და იმისი არ იყოს, სუფრაზე ის დაგვაკლდა, იმას რა ქვია, იმაზე რომ უკეთებენ, ზემოდან, ისა რა … იმის ისა რა...იმაზე გასაკეთებელი…. -იმის ის კი არა გააჯვი ეხლა აქედან თორემ იმის იმას გაგიყრი გულ ღვიძლში - გაცოფდა კაკოია და უშველებელი ხანჯალი იშიშვლა. - რა გეწყინა ძამიკო,რაღაცა გთხოვეთ და დიდი ბოდიში, შეურაცყოფად რატომ მიიღეთ - მიუგო მოსულმა და შემოტრიალდა. კაკოიამ იფიქრა მიდისო და ხანჯალი სუფრაზე დადო, მაგრამ მოსული ჯაბანი არ აღმოჩნდა და მკვირცხლად შემოტრიალდა, სუფრაზე დაგდებულ ხანჯალს ხელი სტაცა და სახტად დარჩენილ კაკოიას პირდაპირ გულში ატაკა. კაკოიას მეგობრები სწრაფად წამოიშალნენ და მათაც ხანჯლები გააძრეს. მოსულმა უკან დაიწია ხანჯალ შემართულმა ჩახრეწილი ხმით დაიყვირა - მეფე ვარ ძმაო, ხელი არ დამაკაროთ თორემ გვამები ხართ ყველაო. -რა მეფე ხარ, ვინა ხარ. რა გქვია. ვისაა რომ ურტყამ ხანჯალსო - უფრო წინ გაიწიეს კაკოიას ძმაკაცებმა. -მეფე ვარ მეთქი,კონსტანტინოპოლელი, “იმისა” მქვია. სამტრედიიდან არ ხართ არცერთი?, როგორ არ მიცნობთ თქვე … არ დაამთავრა “იმისამ” -ვახ, “იმისა” ხარ ძმაო, რატო არ გვითხარი. - გამოემცნაურა ბადრია, -მე “როსტოს” ახლობელი ვარ, “როსტევანას” -მართლა ძმაო?, ჩემი კარგი ახლობელია “როსტევანა” - თქვა “იმისამ”. მერე ხანჯალი ბალახებზე მიაწმინდა და მიწაზე ჩამოჯდა. -ეს საწყალი ვიღაა - თითი გაიშვირა მოხროტინე კაკოიესკენ. -ეხ, კაი ბიჭია ეგა,.. კაი ბიჭი იყო უფრო სწორედ… დანანებით ჩაილაპარაკა ბადრიამ. -ე, ძმაკაც - შოთიკოს მიუბრუნდა “იმისა”- გაწიე ეს საწყალი აქედან, ვერ გადარჩება ეგ, არ მინდოდა რა დღეს არავის მოკვლა...რას მეჭიმები შეჩემა, იცი ვინა ვარ? - სულთმობრძავ კაკოიეს მიმართა მან. მაგრამ კაკოიას უკვე არაფერი არ ესმოდა. შოთიკოს მიცვალებულების ბავშვობიდან ეშინოდა, ამიტომ “იმისას” ნათქვამზე ტანში გააჟრჟოლა, არადა უარსაც ვერ ეტყოდა, “იმისას” სახელი დიდ-პატარამ ყველამ იცოდა. ამიტომ სუფრიდან რომ წამოდგა, ჯერ უბეზე მიირტყა ხელი, შეამოწმა წიგნაკი თუ ედო, მერე ბოდიშიო წამოიფრუტუნა და ტყისკენ მოკურცხლა უკანმოუხედავათ. - ეგ ვიღა იყო? - გააყოლა თვალი “იმისამ”. - თქვენი ახლობელია?- მიმართა ბიჭებს, - რა სასტავში გაქვს ძმაო საქმე - ეხლა უკვე ბადრიას გადახედა’ -აუ, მაგას ნაღდად არ ვიცნობ, ვიღაც მხატვარი იყო თუ რაღაცა.- გაიმართლა თავი ბადრიამ. ამასობაში შოთიკო თავი სამშვიდობოს რომ იგულა, შემობრუნდა, ხელები პირთან მიიტანა და ბიჭების მისამართით გასძახა- მეფეებს სიკვდილი, ბოზებს და მხატვრებს სიცოცხლე, თქვენი დედები ვატირე მეეე… - ბოლომდა შეგინება მაინც ვერ გაბედა, ამის გაგონებზე ბადრიამ და “იმისამ “ ხანჯლები იშიშვლეს და შოთიკოშკენ გამოექანნენ, მაგრამ შოთიკოს დამწევი თავის უბანში არავინ იყო და ესენიც არ ჩანდენ კარგი მორბენლები და შოთიკოც წყნარად შემობრუნდა და ძუნძულით აუჩქარებლად ტყის სიღრმეში გასწია.
კომენტარები |
ილუსტრაციები |
რეცენზიები |
|
2. ისევ გამიხარდა ნაცნობი აქცენტები აქ :)
ნესტანიე ან თინაიე აკლდა აშკარად, გენდერის ამბავში :)
ისევ გამიხარდა ნაცნობი აქცენტები აქ :)
ნესტანიე ან თინაიე აკლდა აშკარად, გენდერის ამბავში :)
1. ფრიად სახალისო ამაბვი იყო:) პატარზე კი შემეცოდა კაკოიე არ ცანდა ცუდი ყმაწვილი მაგრამ ეგ ყიფილა მაგის ბედი ფრიად სახალისო ამაბვი იყო:) პატარზე კი შემეცოდა კაკოიე არ ცანდა ცუდი ყმაწვილი მაგრამ ეგ ყიფილა მაგის ბედი
|
|
მონაცემები არ არის |
|
|