ცას უნდა ასძახო - მელოდე,
გაბედო ბოლოჯერ ამოსუნთქვა
და გამჭვირვალე ქუთუთეობში ჩაიფინო
გადამფრენი იმედები.
თბილი ქვეყნების ილუზია.
საკუთარი ანარეკლის ალეგორია
მოაქციო შიშის მარწუხებში
და გაისროლო.
მოინელო ღიმილი.
ბოლო თეთრი ღამიდან
პოლარული სიზმარი
მოგიყვება დანარჩენს,
როგორ უნდა ეხვიო,
როგორ უნდა ეხუმრო,
უხეირო ფლიდებს და
ხეირიან ჯამბაზებს.
თავს უნდა დასძახო გაები
ყოფნიდან ყოფნამდე ბოგად
არ იუკადრისო მეგზურობა
მოუნელებელი სიცოცხლის,
დანაცრებულ ადგილადაც რომ იქცეს
შენი ხსენება.
რომ ვერ იხანძრო
სულერთია, ვისაც გამურავ
მათ შორის იქნებ ვინმეს სული გაუმტვერიანო.
ჩაეხშობა მარაქა,
სხვა კვერცხსა და ქათამზე.
უწინ ვინ ითარეშა
დასაბამის ნაპირთან.
შენი თავისუფლება უნდა იმშობიარო.
ჭას უნდა ჩასძახო ტაეპი,
შენი ჩაზნექილი ტანიდან,
დანის პირზე გავლილი სისხლივით ჩაეწვეთო .
ექომ ამოგისროლოს
როგორც ძაფის გორგალი,
როგორც სვავის ხორხიდან
ამოზრდილი კივილი.
უღრანებში კედარი
ვეღარ გამოესარჩლოს
ნისკარტიან მხეცებს და
უნისკარტო ფრინველებს.
შენი თავისუფლება უნდა იმშობიარო.