დღეს სხვა ფიქრებმა დაიკავეს დრო და ადგილი,
რაღაც მსგავსია ალბათ ვაზის შემოკავების
იმ დღის შესახებ ამ ქალაქში კაცს რომ ვესტუმრე
ღვინის თანხლებით,რომლის ფერზეც არ გვიფიქრია
და ვისაუბრეთ ყველაფერზე მან, მე და ღვინომ.
ვსვამდით ერთმანეთს, საფიქრალს და თურმე მხარდამხარ
ლამის ჩაგვადნა საათები, შემოგვათენდა,
თურმე არ იყო საკვირველი იმ თანხმობიდან
არც არაფერი გამოთრობას რომ ეთავსება.
და ყველა ოხვრას უთქმელობით ვესალმებოდით.
ვიკარგებოდით აბსურდების კორიანტელში
ჩვენთვის რომ მაინც უსაშველოდ სასიცოცხლოა.
მხდალ სიკვდილებზე აშენება მყუდრო ბუნაგის
სადაც ადრე თუ ალბათ გვიან შევიყუჟებით
და ერთმანეთზე მოგონებებს მოვამარაგებთ
გადარჩენილი საათების ამოსავსებად.
თან გადავიხდით სიმარტოვის თუ სიმარტივის
ჩასაფრებული უძლურების ცრემლით საფასურს.
ვადაგასული იდეები იღლაბუცებენ,
ხელიდან ხელში ნაწილობრივ პირიდან პირში;
მაშინ კი ალბათ ვიქნებით ან აღარ ვიქნებით.
ეს სულერთია მთავარია ახლაც არა ვართ...
ყოფნა არყოფნის ზღვარზე ქარი ახლაც ბოგინობს
და პოეზიაც იშვიათად უადგილოა.