სხვას ვფიქრობ მე და, სხვას ჩემი სარკე,
მითვლის თვალებთან ბატისფეხურებს...
ფიქრს კი მოუნდა იქით რომ გავყვე,
სადაც ცა თავზე ქუდად მეხურა...
გარეთ ქარია, თოვლი და ნამქერს
უშვერენ თვალებს ფანჯრის მინები.
ამოუდია ხელები თავქვეშ
ხსოვნას, მოგვიწევს არდაძინება...
მიამბობს იმას, რაც გულში ჩარჩა,
სიხარულად თუ წყენა-ტკივილად.
რაც თეთრ ღამეებს უდრიდა შარშან,
წელს თავში აზრად არც მომივიდა...
ჩვენში რომ დარჩეს, ვუამბე ხსოვნას,
ყოველი წვეთი კატაბალახის.
ვინ რატომ წავა, ვინ როდის მოვა,
ეს „კინო“ უკვე ხომ გვაქვს ნანახი...
გარეთ კი ქარი აცეკვებს თოვლს და,
ეს თეთრი ვალსი იმ დროს მიაგავს,
როცა ვიყავი სულ რაღაც ოცდა...
და ჩემს მეჯლისზე დამაგვიანდა...
30.01.18