მოსწავლე მყავდა, რომელიც ჩემს ყოველ შეკითხვაზე დაჟინებით ითხოვდა, რომ პასუხი მას გაეცა, ხოლო როცა საპასუხოდ ვიხმობდი, ,,ენის წვერზე მიგორავს და ვერ ვამბობ"-ო, ჩუმდებოდა. მან იცოდა, რომ არ იცოდა, მე კი არ ვიცოდი, რომ ვისწავლიდი...

,,მასწა, მასწა, ენის წვერზე მიგორავს"-ი, -
გულისსიღრმე თავში ამოტივტივდა.
ვრწმუნდები, რომ სიცოცხლის და რწმენის არსი,
კავშირშია სწორედ ბავშვის ტიტინთან.

,,მასწა, მასწა, ენის წვერზე მიგორავს"-ით,
ციმციმებდა  გულის თვალზე  ღიმილი.
მომავალში, თოთო ბავშვი მუხლზე დავსვი;
ჩავიკარი - მივიკერე ღილივით.

,,ენის წვერზე მიგორავს და ვერ ვამბობო"...
ეჰ, უთქმელი სიტყვებია იმდენი...
და ცხოვრების ბეწვის ხიდზე მთვარეს  ვაბამ,
და ბნელ  ფიქრებს ფარასავით მივდენი.

                                                        ავტორი: მუხრან აბაშიძე