ნაწარმოები შეიცავს უცენზურო ფრაზებს

თუ თქვენ გინდათ ნახოთ მხოლოდ ეს ნაწარმოები, დააჭირეთ აქ

    ვინ დათვლის უკვე მერამდენედ ვნახულობ ამ სიზმარს:
    ირგვლივ ბინდია ჩამოწოლილი, სადღაც ახლოდან ჩიტებისა და მწერების ხმა მესმის, მათ ჟრიამულში კი წვრილად მდინარის ხმა გაისმის. ამასობაში შემოვუხვიე გზაჯვარედინზე და ტელეფონის ზარის ხმა გავიგონე. ყურმილში იმ გოგონას ხმა იყო, რომელიც ყველაფერს მერჩივნა. მან მოკლე და  კონკრეტული სიტყვები მითხრა.
„ დღეს საღამოს ერთი საათი გნახავ!“
    რათქმაუნდა იმ წამსვე მეღვიძება და რეალობას დიდი მწვანე გაფართოებული თვალებით ვუმზერ. ვხედავ ოთხ კედელს, გვერდზე ფანჯარას, რომლიდანაც ძალიან შორს უაზროდ აწოწილი ტანწერწეტა კორპუსები დგანან, დგანან და დგანან - ძალიან მაღიზიანებენ.
    ახალგაღვიძებული ზემოთ ვწევ თავს და ვხედავ სირობა ვარდისფერ კედლებს -  როგორ შეიძლება ბიჭის ოთახი ვარდისფერი იყოს.
    ხელების დახმარებით ლოგინზე წამოვჯდები და მარცხენა ხელით 100%ზე დატენილ ტელეფონს ვიღებ. საკმარისია ერთი თითის „წკუპი“ და ჩემს წინ იშლება მთელი სამყარო, თავისი მანკიერებებითა თუ სიმშვენიერით. ამ ყველაფერს კი ინსტაგრამზე, სთორების საშუალებით ვიგებ.
    მაგალითად გუშინ ჯონიმ და მისმა საძმაკაცომ ბასიანზე გაიყნოსეს.
    ლიკა და ლელა ემუდარნენ მშობლებს რომ ლოლასთან დარჩენილიყვნენ. მათ უყურეს „არმაგედონს“ შემდეგ  გუკასთან ერთად „ლაივში“ ჩაერთნენ . საბოლოოდ ლოლას ჩაეძინა, რითაც მისმა ორმა დაქალმა ისარგებლა და მაგრად გაჭორა.
    ერთი გოგოა ნინი, რომელიც ძალიან მევასება, მაგრამ დავაგვიანე და ყოველ დილით ერთი ცრემლი მივარდება თვალიდან, როდესაც თავის შეყვარებულთან ერთად ჩახუტებულსა და ბედნიერს ვხედავ.
    ირაკლი და შონზო გამოქლიავებულები არიან, მთელს დროს სახლში ატარებენ და მათი სთორები მხოლოდ კომპიუტერული თამაშების რეკორდების სქრინებით შემოიფარგლება.
    თეკლა ხო საერთოდ „ჰაი კლასის“ გოგოა, ყოველდღე  ისეთ ვიდეოებს დებს, ისე იძერსკება და ნაზობს გეგონება ორი წლის წინ მე ვჭიდაობდი ტატამზე მოჭიდავე მიჭებთან.
    დათო და ჯონდო თესლი ტიპები არიან, მათ გუშინ პლანი მოწიეს, მერე ერთმანეთის თვალებს სურათები გადაუღეს და სთორიში დადეს. ნუ შორიდან კი ჩანს თითქოს მაგრად გაუსწორდათ, მაგრამ აშკარაა რომ სხვების დასანახად უფრო აკეთებენ ამას. ამიტომ თუ ვერ კაიფობ ჯობს საერთოდ არ მოწიო.
    ლადოსა და ტატოს გაჭედილი აქვთ. ღამის 5 საათზე იღებენ მუსიკის ფონზე გოგოს სტილში ტუჩებდაპრუწულ სურატეს და დებენ. ზემოდან კი აწერენ: „შევეცი უძილეობაას“.
    ეს გეი გუჯა კიდე გაგაგიჟებს. ყოველდღე გადაპრანჭული სურათები, სოლარიუმი, კლუბები, ლაივები და უაზრო კომენტარები:
„აუუ... გუუუჯ ბევრ გოგოზე ლამაზი ხარ“;
„შენი ფეხები მომცა“
„უკაცრავად თქვენში ბიჭი და გოგო რომელია?“
    და აი ასე უსასრულოდ გრძელდება მისი კომენტარები თუმცა მე მეტს აღარ ვკითხულობ რადგან ამ გუჯას შემხედვარე, სრულიად ჯანმრთელს ასმით დაავადებული მგონია დილიდანვე თავი.
    ნათია, ნინი, ნუცა, ნონა, ნატა, ნელი და ანი ყოველდღე მაკდონალდსის სთორებს დებენ. ოღონდ რათქმაუნდა, რომ სამ კოკაკოლასა და ორ ჩიზბურგერზე მეტი არცერთს აქვს ნაყიდი. ხანდახან მგონია , რომ mc-ში ესეთი ხალხი სთორის ან კლიპის გადასაღებად შედის და არა საჭმელად.
    გიგა და გიორგი ყოველთვის თავიანთი ტანის სექსუალურ სურათებს დებენ და თავი სიმპატიურებადაც მიაჩნიათ. ასეთებს ვურჩევ რომ ხანდახან სელფიც გადაიღონ, რადგან ხალხს გვაინტერესებს სახეზე როგორები ხართ.
    ვნახულობ უამრავ გოიმურ სთორის: სურათი ან მშვიდობის ხიდზე ან რიყეზე, ანდაც უფრო გავრცელებული გოიმობა - სამების წინ გადაღებყული სურათი ისე რომ ფონად სამება მთლიანად გამოჩნდეს.
    აი ირაკლიმ თავის მეგობრებთან ერთად სადღაც ტყეში ცეცხლი დაანთო, მწვადი შეწვა, გიტარაზე დაუკრა, „ჩამოვუქროლებ ჩემს საქართველოზე“ იმღერა, ბოლოს ლექსიც წაიკითხა.
    ყველაზე მეტად იმ ადამიანის  სთორებზე „ვხოხავ“, რომლებიც სელფებს დაძაბული სახით იღებენ, ტანზე შავი როლინგი, ქვემოთ კი კელვინ კლეინის ჯინსები აცვიათ. სთორებში ისეთ პოზაში არიან, ისე ლაპარაკობენ ან ისეთი მანერები აქვთ, რომ მაშინვე „ ამერიკული ისტორია X“ ის მთავარი პერსონაჟები მახსენდებიან. ან ისეთი „ საროჩკები“ აცვიათ და ისეთი გამოხედვა აქვთ რომ თვალწინ ალპაჩინოს ცნობილი როლი მიდგება, ფილმიდან „ერთხელ ამერიკაში“.
    შემდეგნი ლუკიტო და მათიკო არიან, რომლებმაც ინგლისური საერთოდ არ იციან. თუმცა წინა ღამეს კლუბში ძალიან მოიხოდნენ, დადეს სთორი და ზედ დააწერეს: „The best day of my life“, “Flash brothers”, “I always remember this day”. და სხვა.
    მაგრამ ისინი ყველაზე მეტად მაღიზიანებენ, (ძირიტადად გოგოები), რომლებიც სტუდენტობას იფერებენ და უნივერსიტეტში, სახლში, mc-ში, ფაბრიკაში, ვენდისში კინოში თუ სხვა რაიმე სირობა დაწესებულებაში, ყურადღებას ამახვილებენ იმაზე, რომ სტუდენტები არიან.
    არიან ისეთებიც, რომლებიც რაიმე ღირშესანიშნაობას  სთორიში ულოცავენ ერთმანეთს. მაგალითად გუშინ ნათიამ მარინა მასწავლებელს დაბადების დღე ტორტით მიულოცა.
    დაი აიიი გადავედი დრამის ნაწილზე, როდესაც ვხსნი ჩემი ყოფილის სთორის, ვნახულობ სურათს, ტანში ჟრუანტელი მივლის, წამოვხტები და ვყვირი: „რა დებილივარ ღმერთოოო“
    ამ სტრესის მერე ჩემში ბილწობები იღვიძებს, რადგან ვნახულობ ჩემი ყოფილის ძველი დაქალის ვიდეოს, ვფიქრობ, რომ ზედმეტად სექსუალურია, მაგრამ ჩემი პრინციპებისა და თავმოყვარეობის გამო მასთან ურთიერთობას ვიკრძალავ.
    შემდგომ ახლიდან ვარეფრეშებ ინსტაგრამის გვერდს და პირველივეს მიგდებს ჩემ პატარა პოლონელ გოგოს, რომელიც ძაან ტკბილია. ყველაზე მეტად მისი თვლები და ტუჩები მომწონს. (სხვა სხეულის ნაწილებზე რომ აღარაფერი ვთქვათ). მაგრამ ვუყურებ სთორის და ვაანალიზებ, რომ ეს უნამუსო გუშინ ღამის პირველზე დამემშვიდობა უნდა დავიძინოო და დილის 5საათზე თავის მეგობრებთან ერთად დაუდია ვიდეო.
    ამ ყველაფრით გაღიზიანებული გამოვდივარ ინსტაგრამიდან, შევდივარ მესიჯებში სადაც უამრავი შეტყობინება მხვდება, მაგრამ არცერთზე პასუხის გაცემის სურვილი არ მაქვს, ამიტომ ტელეფონს ვთიშავ, დინამიკში ვრთავ „ლოუ რაიდერს“ ამ სიმღერის მოსმენისას, ჩემს ორგანიზმში არსებული ყველა მოლეკულა იღვიძებს და საცეკვაოდ მიხმობს, მეც ნელნელა ვყვები მუსიკას, სრულიად შიშველი ტრუსიკის ამარა სიმღერის რიტმში და შინაარსში შევდივარ და ნელნ- ნელა ტანსაცმელს ვიცვამ. ცეკვა-ცეკვაში გართულს, როდესაც მთლიანად გამოვიწკიპები, მერე მახსენდება რომ წყალი მქონდა გადასავლები, ამიტომ ყველაფერს ვიხდი, დედიშობილა დარჩენილი ვიღებ პირსახოცს და ჩემი ოთხის კარს ვაღებ და მივემართები ვანისკენ. თუმცა საკმარისია გავცდე ჩემს საძინებელს, რომ მაშინვე მეჯახება ცხოვრების სირთულის სუნი და მესმის მამაჩემის ხმა:
„გიო მოდი ერთი წამი“
ამ დროს მე ვპასუხობ:
„მოიცადე მეჩქარება ორ წუთში გადავივლებ წყალს და  მოვალ“
    უკვე დარწმუნებული ვარ რაზეც უნდა ლაპარაკი, იმიტომ რომ ყოველ დილით ეს ნგრევა გამოწერილი მაქვს.
    ვიბანავე.
    გამოვდივარ და ვუსმენ მამაჩემს.
„ესეიგი მე არაფერი გამიკეთებია?“, „ამდენი წელი მე გინახავდი და ერთი არ უნდა მისმინო?“, „წესიერი ვერ ამიზრდიხარ, რანაირი ხარ შენს თავს შეხედე“
    ამის შემდგომ იწყება ჩემი, დედაჩემისა და მისი ნათესავების ლანძღვა. ასე მეორდება ყოველ დღეს, რაც ჩემზე ფსიქოლოგიურად ძალიან მოქმედებს.
    ამ ლანძღვების შემდეგ, როდესაც უკვე სულიერად განადგურებული ვარ და თვალებიდან ცრემლებს ძლივს ვიკავებ, მამაჩემი ამჩნევს რომ ზედმეტი მოუვიდა და შესარიგებლად 20ლარს მაძლევს, რის შემდეგაც თვალებგაბრწყინებული ვარ. ისე სიმართლე რომ ვთქვა 20 ლარად დღეში 5 წუთიანი ფსიქიკური განადგურება არც ისე ცუდია.
    სახლიდან გასვლამდე სარკეში ნახევარ საათზე მეტ ხანს ვდგავარ. ხან ტუჩებს ვპრუწავ, ხან კოპებს ვკრავ, ხან სექსუალურ გამომეტყველებას ვიღებ, ხან გვერდულად დავდგები, ხანაც ტანზე გავიხდი და ჩემი სხეულით ტკბობას განვიცდი. საბოლოოდ, ძალიან სიმპატიური მე გამოვდივარ კორპუსის სადარბაზოდან და მივემართები უნივერსიტეტისკენ. მაგრამ მანამდე უამრავ საინტერესო დავგადასავალსა თუ თავსატეხს ვეჯახები, როგორიცაა მეტრო.
    ამ უკანასკნელზე რამდენიმე აზრი მაქვს:
• თუ ქალი დილის 9საათზე სექსუალური, ლამაზი და მიმზიდველია, და აღძრავს კაცში სექსუალურ ლტოლვას, ესეიგი მართლაც სრულყოფილია. ამას იმიტომ ვამბობ, რომ კონკრეტული გოგო ზოგადად რაც არ უნდა ლამაზად გამოიყურებოდეს, დილით მეტროში ჰგავს იმ საფრთხობელას, რომელიც ბაბუაჩემს, თავის სოფელ, გუდამაყარში, ყანაში უკიდია.
• ასევე დილით მეტრო ყველაზე საშინელებაა, რადგან უსაშინლესი სუნი დგას.
• ეს ტრანსპორტის საშუალება ყველაზე საშინელი და დამანგრეველი 14 თებერვალს არის. რადგან ვამჩნევ უამრავ შეყვარებულ წყვილს, რომლებიც ერთმანეთს ეხუტებიან, უღიმიან, კოცნიან და ბედნიერებას ასხივებენ. ეს ყველაფერი მაგიჟებს და მოღმა მახრჩობს, რადგან ჩემი ბუნება, სიამოვნება და მიზნები ასეთ პრიმიტიულ გრძნობებსა და ურთიერთობებზე ვერ პოულობს სრულყოფილებას.
• ჩემი ვაგონში შესვლა და გოგოს მალული მზერა ერთია, მე კი ისე ვიქცევი თითქოს ვერც კი ვამჩნევ. ერთი მნიშვნელოვანი წესი მაქვს - არასდროს გაიცნო გოგო მეტროში.
• ვაგონში წყნარად ყოფნა მიყვარს, ამ დროს ზედმეტად იდუმალის იერს ვიძენ, რითაც სხვების ინტერესი ჩემდამი ორჯერ იზრდება.
• მაღიზიანებს ის შეყვარებული წყვილი თუ ცოლ-ქმარი, რომლებიც მეტროში ხელი-ხელ გადახვეულები დგანან  და ასე საზოგადოდ ტკბებიან ერთმანეთის სიყვარულით.
• მეტროში მგზავრების რამდენიმე კატეგორია არსებობს: ერთი ნაწილი „ნათლია“-ში მოქმედ პერსონაჟებს მომაგონებენ. მეორე - კონკრეტულ მსახიობს. მესამე - რომელიმე სპორდსმენს. ზემოთ ნათქვამის მოკლე დასკვნა იმაში მდგომარეობს, რომ ირგვლივ ადამიანებს ინდივიდუალიზმი დაკარგული აქვთ, ისინი ცხოვრობენ განა იმით თუ თვითონ რა სიამოვნებთ, არამედ იმით თუ მასისთვის რა იქნება მოსაწონი და მისაღები. ამრიგად გამოდის, რომ ისინი თავს იტყუებენ და გულის სიღრმეში სასოწარკვეთილები არიან. აქედან გამომდინარე შეგვიძლია ვთქვათ, რომ მმართველი სისტემა კარგად მუშაობს. მეოთხე - ეს ფენა შედგება იმ ხალხისაგან, რომლებსაც ფინანსურად ძალიან უჭირთ , მათთვის პრიორიტეტული არსებობისათვის ბრძოლაა, ამიტომ მათ თავიანთი გარეგნობა დიდად არ ადარდებთ.
    ბევრს აღარ ვიფილოსოფოსებ, ამასობაში მეტროდანაც ამოვდივარ და ოცი წუთის გზა მაქვს ფეხით გასავლელი უნივერსიტეტამდე. ამ დროის მანძილზე ბევრს ვოცნებობ, ვფიქრობ მომავალზე, რომ ვიქნები პოპულარული, მდიდარი და მექნება ყოველივე რასაც კი მოვისურვებ. ერთადერთი რაზეც არ ვოცნებობ ეს ცოლია.
    ძალიან არ მიყვარს, როდესაც ქუჩაში ნაცნობი მხვდება. აი მივდივარ ფილარმონიის გვერდზე, თან ვოცნებობ, ვარ ჩემთვის წყნარად  და ამ დროს წინ ჩემი ძმაკაცის ბიძაშვილის შეყვარებული მეჩითება. ამ დროს ვფიქრობ: რას გავს, რაუნდა? როგორ არ მევასება, ნივიჟუ ხო არ ჩავურტყა? - მაგრამ უკვე ყველაფერი გვიანია, გადავკოცნი და ვეუბნები:
„ვა... რას შვები გიუუშ“, „როგორ მომენატრე“, „სად ხარ დაკარგული?“, „მაგრად გასიმპატიურებულხარ“, „კარგი იქნება ამ დღეებში სადმე თუ გავიჩითებით“, „კაი წავედი ძალიან მეჩქარება და შევხმიანდეთ აუცილებლად“.
    ამ დიალოგში გართულები ერთმანეთს 20 მეტრზე მაინც ვცილდებით და სითყვა „მშვიდობითს“ შორიდან ვუყვირით.
    შემდეგ ლიკა, თეკლა, სალომე მხვდება, რომლებსაც ბედნიერი სახით უამრავ კითხვას ვუსვამ, თითქოსდა ძალიან მაინტერესებდეს. ისინიც მპასუხობბენ მაგრამ ერთ სიტყვასაც არ ვიმახსოვრებ. ბოლოს კი დამწუხრებული სახით ვემშვიდობები, ვითომ ძალიან მწყინს რომ უნდა გავეცალო მათ. და  კვლავ ვუდგები ჩემს გოლგოთან უნივერსიტეტამდე.
    სადღაც ერთი გაჩერებაღა მაქვს დარჩენილი და უცბად საიდანღაც ჩემი ძმაკაცის ყოფილი ნაშა ერთ გოგოსთან ერთად ჩნდება. მე ვითომ ვერ ვიცანი და ნივიჟუს ჩარტყმას ვაპირებ, მაგრამ გოგო მარცხენა ხელის მკერდზე დადებით მაჩერებს და მეუბნება:
„რაიყო ვერ მიცანი? ისე გავლას აპირებდი?“
    მისი ხმის გაგონებისას არშფოთებულ გამომეტყველებას ვიღებ და ვითომ ძალიან გაკვირვებული ვეუბნები:
„ვაუ ნუკიი... ნუთუ ეს შენ ხარ, ძალიან შეცვლილხარ, უკვე გოგოსაც დაემსგავსე“
    გრძელდება უაზრო ფლირტული შინაარსის ტექსტები, შემდეგ ვემშვიდობები, ღამით კი ინსტაგრამზე მწერს მაგრამ ცოტა თავს ვიფასებ და არ ვპასუხობ. რამდენიმე დღის შემდეგ სახლში ვპატიჟებ. სიტუაციის განვითარებას ჩემს ძმაკაცსაც ვუზიარებ, რომელიც შურიანი თვალებით მიყურებს. მოკლედ ამყავს სახლში მაგრამ ჩემი ფეხები..
    მოდით კვლავ თხრობას განვაგრძობ. ჩემი ძმაკაცის ყოფილსაც დავემშვიდობე და უნივერსიტეტსაც მალევე მივაღწიე. აი აქედან იწყება მთელი საგა. უნივერსიტეტს შევადარებდი ცხოველთა ფერმას, სადაც ყველა ჯიშის აფრიკული თუ აზიური სახეობაა ტავმოყრილი.
    უნივერსიტეტში ორი ან სამი სტილის  სტუდენტების კატეგორიას გამოვყოფდი.
• სტუდენტები, რომლენსაც არც კვანტური ფიზიკა, არც სოციოლოგია, არც შთა და ამგვარი უაზრობები არ აინტერესებთ. მათი ძირითადი დანიშნულება გოგოების ან პირიქით ბიჭების აყრაა. ექსკურსიები, სახლის ქირაობა, მდიდარი მეგობრის დაჩაზე ასვლა და სხვა.
• მეორე კატეგორიაში არიან ისეთი ტიპები, რომლებიც გამუდმებით სწავლობენ. მათი ჰობია წიგნის კითხვა დილით, წიგნის კითხვა საღამოს, წიგნის კითხვა ჭამის წინ, წიგნის კითხვა ჭამის მერე. საყვარელი მსახიობი დიკაბრიო ან ბრედ პიტი. სალაპარაკო თემა - „გოგო/ბიჭო შთას ლექტორმა ქულა დამაკლო...“. მათი გართობა - „ბიბლიოთეკაში ავალ და რამე კოელიოს წიგნს წავიკითხავ“
• მესამე კატეგორიას სპორდსმენები წარმოადგენენ - ვერ ვიტან სპორდსმენებს იმიტომ რომ მათ ტვინში ზედმეტან შეაღწია სისტემის რეჟიმმა.
    ყველაზე უაზრო სტუდენტების მიერ არჩეული ფაკულტეტებია. ისინი პრიორიტეტს ანიჭებენ იმ პროფესიებს, რომლებსაც გარემო ფაქტორები ჩაუნერგავენ თავში. მაგ: ოჯახი, კულტურა, რელიგია, სისტემის რეჟიმი და სხვა.
    მაგალითად მე საერთაშორისო ურთიერთობები და ჟურნალისტიკა ავირჩიე, რადგან პრემიერ მინისტრობას ვაპირებ. შეიძლება გაგეცინოთ მაგრამ ეს ის არის რაც მართლა მსურს. კარგით, სიმართლეს ვიტყვი, რომ ძალიან მიყვარს მართვა, მმართველობა, ძალაუფლება, სათავეში ყოფნა. ობიქტურად ან სუბიექტურად, რომ შევაფასო ჩემი თავი, ვიტყვი, რომ ეს საქმე მართლაც მეხერხება, რადგან მაქვს უდიდესი თეატრალური ნიჭი, რომელიც უმთავრესი თვისებაა, რომ იყო კარგი მმართველი. ჩემ აზრს ამყარებს ის ფაქტი, რომ შრომის მოყვარე ვარ და დასახულ მიზანს ყოველთვის ვაღწევ.  თუ საჭიროა დამარცხებულის როლმს ვითამაშებ, თუ სიტუაციას მოუხდება ბოროტიც ვიქნები, ანდაც თუ ძალიან გამიჭირდა უჭკუოს როლსაც მშვენივრად მოვირგებ და საბოლოოდ დასახულ მიზანს მაინც მივარწევ.
    ლექციებსა თუ სემინარებზე, პრეზენტაციებსა თუ სხვა ღონისძიებებზე, როდესაც მე ვლაპარაკობ, ყველა პირდაღებული მაჩერდება და მისმენს. ამ დროს უდიდეს ენერგიას ვგრძნობ, რადგან ყველა მსმენელის სხეულის თითოეული ატომის ნაგწყობა ჩემი ხორხიდან ამოსულ ბგერებზეა დამოკიდებული.
    დიახ, მე ვდგავარ მათ წინ და ვატარებ პრეზენტაციას, ჩემი სიტყვებით უამრავ ბიჭისა თუ გოგონას ტვინში ვაღწევ. ამ დროს ბიჭი გაიფიქრებს „ ეს სირი ნარცისი ნახე რა დღეშია, მაგრამ რა გინდა, აშკარად ნიჭიერია“. გოგონას ტვინში გაუელვებს „ რა საყვარლად ლაპარაკობს, რა მამაკაცურია, კარგი ტანი აქვს, მიმზიდველი მანერებიც, აუ.. როგორ მომწონს“. მსმენელებს შორის არიან რადიკალებიც, რომლებსაც მესამე კატეგორიას მივაკუთვნებ. ისინი მარტივად ხვდებიან ჩემს ხრიკებს და სწრაფადვე აღმოაჩენენ, რომ ჩემი X ფაქტორი არა ჭკვიანურ და აზრობლივ ლაპარაკში არამედ მანერებში, ღიმილსა თუ მზერაშია. სწორედ ამიტომ ამ მესამე კატეგორიას ვერ ვიტან.
    ლექციებს შორის ორ საათიანი შუალედი მაქვს. მეგობრებთან ერთად ეზოში გავდივარ, გახევებული და დადებილებული ზუსტად შუაში ვდგავარ, რადგან თუ მარჯვნივ წავალ მომიწევს შევხვდე მარიამს, რომლის გვერდზე დაჯდომაც მომიწევს,  შეიძლება ჩამეხუტოს ან მაკოცოს, ამ ყველაფერს კი მარცხენა მხარეს ფეხზე მდგომი სალომე დაინახავს და  შეიძლება ორივესთან გამიფუჭდეს ურთიერთობა.
    ამიტომ ვცდილობ დავიმალო, იქვე კუთხეში ჩუმად ვდგები,რომ იქნებ არცერთს მოვხვდე თვალში. ამ მომენტში ერთი-ორი გეი ისეთი თვალებით მიყურებს თავი შიშველი ანჯელინა ჯოლი მგონია.
    ბოლო ლექცია ყოველთვის ინგლისური მაქვს, ამ საგანზე იმიტომ შევდივარ, რომ ჩემი ლექტორი ძალიან მომწონს, იგი არის ყველაზე სექსუალური და საყვარელი ქალი ვინც კი ამ უნივერსიტეტში მინახავს. აი შევდივარ ლექციაზე ვუღიმი ლექტორს, ვჯდები ჩემს ადგილას და მთელი გაკვეთილის განმავლობაში მხოლოდ იმაზე ვფიქრობ თუ ჩემი მასწავლებელი რა საყვარელია.
    საღამოს ჩემს ძმაკაცს ვართმევ მანქანას და გოგოს გავუვლი სახლთან, ვსეირნობთ, ვლაპარაკობთ, შევდივართ კაფეში, შემდეგ გავივლით ალკორიუმში ვყიდულობთ კონიაკს ავდივარ საშუალო ფასიან სასტუმროს 406 ნომერში, სადაც ამ სამყაროს სიბნელეს ცისარტყელას ფერები ცვლის, ამ ყველაფრის შემოქმედი გოგონა კი ხან ტეკლაა, ხან მარი, ხან ნინი, ხანაც თაკო - გააჩნია კონკრეტულ დღეს რომელს ეცლება.
    თორმეტისკენ ვბრუნდები სახლში, შევდივარ ჩემს ვარდისფერ საძინებელში, ვრთავ ტელევიზორს, სადაც საინტერესო თითქმის არაფერია. „წკუპ“ - საინფორმაციო, სადაც სიმართლეს არასდროს ამბობენ. „წკუპ“ -გასართობი სერიალები ან შოუები, რომლებიც ადამიანებს უამრავ დროს გვაკარგვინებს და მათი ძირითადი დანიშნულება ადამიანებისთვის ტვინისა და აზროვნების დაჩლუნგებაა, იმიტომ რომ სისტემის მმართველებს არ აწყობთ ადამიანების განმანათლებლობა რაციონალურად განვითარდეს, რადგან ამით ეს ზემდგომები თავიანთ თავს დიდი საფრთხეს შეუქმნიან. „წკუპ“ - სპორტი, რომელსაც ვერასდროს ვიტანდი, ესეც სწორედ იმ სისტემის ნაწილია, რომელიც ადამიანს აიძულებ ყურადღება სხვა სფეროებზე გადაატანინოს და რეალურ სამყაროზე ნაკლები აფიქრებინოს. „წკუპ“ მხატვრული და დოკუმენტური ფილმები, ესენი ძალიან მიყვარს, რადგან ადამიანის გონებას ანვითარებს,, იმიტომ რომ მათში ჩადებულია უამრავი ცხოვრებისეული თუ სამეცნიერო გამოცდილებები, რომლებიც ადამიანს უკეთესს ხდის.
    მთელი დღის შრომისაგან და ათასი უაზრობისგან დაქანცული, ვუყურებ ედვარდ ნორტონის გენიალურ „პირველყოფილ შიშს“. ნელ-ნელა ირგვლივ ყველაფერი თბება, ტკბება, მუქდება, წყნარდება, ჩუმდება და ბოლოს ვქრები...
    .... და აი კვლავ სიზმარი, კვლავ მატარებლის გაჩერება, კვლავ ტელეფონის ზარი, კვლავ გოგონას ხმა და კვლავ იგივე ტექსტი... იმ წამსვე მეღვიძება და თვალწინ ვარდისფერ კედელს ვხედავ...