***
ვისწავლე, როგორ ვიცხოვრო სიბრძნით,
ლოცვა-ვედრებას ზეცას ვაწვდენდე,
ვიხეტიალო საღამოს ბინდით,
რომ სულში შფოთი ვეღარ აღწევდეს.

ხევი ძირხვენას დაემონება,
ცირცელი წითელ-ყვითლად იელვებს;
მხიარულ ლექსებს ვუთხზავ ცხოვრებას-
წარმავალს, მაგრამ უმშვენიერესს.

ვბრუნდები... კატა მილოკავს ხელებს,
კრუტუნებს ფრთხილად, სიჩუმეს ავსებს,
ტბის პირას ჭრიან მჭრელები ტყეებს,
თენდება ტაძრის გუმბათის თავზე.

ზოგჯერ ყარყატის ფრთების დგაფუნი
არღვევს სიჩუმეს და რა ვიღონო?
ვინ იცის, კარზე დააკაკუნო
და ვერაფერიც  ვერ გავიგონო.
 
              ***
Я научилась просто, мудро жить,
Смотреть на небо и молиться Богу,
И долго перед вечером бродить,
Чтоб утомить ненужную тревогу.

Когда шуршат в овраге лопухи
И никнет гроздь рябины желто-красной,
Слагаю я веселые стихи
О жизни тленной, тленной и прекрасной.

Я возвращаюсь. Лижет мне ладонь
Пушистый кот, мурлыкает умильней,
И яркий загорается огонь
На башенке озерной лесопильни.

Лишь изредка прорезывает тишь
Крик аиста, слетевшего на крышу.
И если в дверь мою ты постучишь,
Мне кажется, я даже не услышу.