სულ არაფერი, გრძნობების  გარდა,
რომელთაც ასე უგულოდ კლავდი...
რა უცნაურად  წამომეზარდა
ყინვადაკრული ატმების დარდი.
მსუსხავდა მარტი, ვინ დაუშლიდა?!
მქონდა იმედი _ სათვალსაჩინო,
რომ სიყვარული იყოს გულში და
შენ შეგიძლია ბედსაც დასცინო!..
მერე გათენდა მარტი იდებად,
ვფიქრობდი, თბილი დღით მომარხულე,
რომ უჩემობა  შეგამცივნებდა
და ჩემი ყოფნა შემოგახურე...
რაც გყოფნიდა და რაც არ გყოფნიდა,
შლიდი _  ჩვენს წარსულს და თბილ საბუდარს,
თან შლიდი ჩემი გულწრფელობიდან,
რა გულმოდგინედ, სახელს საკუთარს.
_ რა დამრჩენია?!.  _  გკითხო მიტომ მსურს,   
როცა გაზაფხულს ვწირავთ სათოვლოდ,  _
შენს მარტოობას შევეხიდო თუ...
ჩემს მარტოობას შევემარტოვო?!