(ორმოცი დღის საიდუმლო)
                                                      პირველი ნაწილი

      „ორმოცი დღე დაჰყო უდაბნოში და გამოიცდებოდა სატანისგან: მხეცებს შორის ცხოვრობდა და ანგელოზები ემსახურებოდნენ მას
                                                                                                                                  (მარკოზის სახარება).
  „ორმოცი დღის განმავლობაში გამოიცდებოდა ეშმაკისგან და არაფერი უჭამია იმ დღეებში;“
                                                                                                                                                  (ლუკას სახარება).
    „მაშინ იესო აყვანილ იქნა სულის მიერ ეშმაკისგან საცდუნებლად და იმარხულა ორმოცი დღე და ორმოცი ღამე...“
                                                                                                                                                  ( მათეს სახარება).

                                                        პირველი დღის საღამო
- ტყუილად მოხვედი ღვთისავარ,-უთხრა უდაბნომ.
- მე თუ შენ?
- აბა, რიღასთვის მოხვედი?
- იმისთვის, რისთვისაც შენ!
- მე ურწმუნოებისთვის ვარ აქ!
  ვერც მე  გერწმუნები!

                                                      მეორე დღის ნაშუადღევი
     
        ხის ძირას შაშვთან ერთად გალობდა. უცებ ჩრდილი დაეცა ტოტებს და მგალ  ო ბელ  ის სისხლით შეეღება ყვრიმალები. შემოჯდა ხეზე საზარელი ბატკანძერა და ავად ჩამოსძახა:
- რაო ღვთისავარ, მერამდენე უმანკო სისხლი იგემე?
ის კი აქვითინდა.
- არაფერს მეტყვი? რა განსხვავებაა შენსა და ჩემ შორის? შენც სისხლით ხარ მოსვრილი და მეც, შენ გამოც იღვრება სისხლი და ჩემ გამოც!
- არა, ბნელო ფრინველო, შენ გამო იღვრება, ჩემს გამო კი ღვრიან. ვალის დასაბრუნებლად მოვედი... შენც მოგეკითხება შენი ვალი...

                                            მესამე დღის ნაშუადღევი
   
      პატარა წყაროს მიადგა ლოდოვანში, მოშორებით მობანავე ქალწულებს მოჰკრა თვალი და გაერიდა. მათ კი შეამჩნიეს და ტკბილი ხმით დაუძახეს:
- შენთან გვინდა კეთილო, მაცნევ, დაგვიმოწაფე, რათა დავეწაფოთ სიცოცხლის წყაროს, რომელიც შენგან მოედინება.
- ასე ადვილი გგონიათ ჩემთან ყოფნა? -გაეღიმა მას და მიუგო:
- ჯერ ამ წყლიდან ამოდით და მერე მიგასწავლით იმ წყაროს გზას, რომელიც ჩემგან კი არა, ჩემში მოედინება.

                                                  მეოთხე დღის დილა.
     
        დილაადრიან მზეს შეჰყურებდა, უცებ ლოდოვანიდან პატარა მაიმუნმა ისკუპა და კისერზე ჩამოეკიდა:
- ღვთისავარ, აბა, გამოიცანი, კვერცხი უწინარესია თუ მისი მდებელი?
- მდებელში დებული იგულისმება, ხოლო დებულში მისი მდებელი. ორივე თანასწორია. რას მაიმუნობ...
- ათასწლეულები არ ეყოფათ ადამიანებს ამის გასაგებად!-უთხრა ქირქილით და საზარლად დაემანჭა.
    მან კი ყური აღარ ათხოვა, კისრიდან მოიხსნა, დაბლა დასვა და კბოდეს ჩაუყვა.


                                                        მეხუთე დღის საღამო

  მუხის ძირკვთან იჯდა და მგლებს ელაპარაკებოდა.
- ღვთისავარ, შენი ერთი სიტყვა საკმარისი იქნება და ვერც ერთი მხეცი ვეღარ გაბედავს შენთან მოახლოებას! -უთხრა ერთერთმა.
მან კი უარის ნიშნად თავი გააქნია და სთხოვა, მიეტოვებინათ იგი. თვალს მიეფარნენ თუ არა, კლდიდან მყისვე ისკუპა დიდმა შავმა კატამ და  ფეხებში გაუწვა:
- რაო, მგლებმა? გამოაჩინეს ეშვები?
- როგორ გაარჩევ კრავისგან მგელს, თუ მგლები ცხვრებს დაემსგავსებიან და ცხვრები მგლებს?
- ეშვებით!
მიუგო მშვიდად და გვიმრიანში გაუჩინარდა.


                             
                                                  მეექვსე დღის საღამო

        მზის ჩასვლისას უდაბნოს გაღმა გავიდა, დაბურულ კორომში პატარა მდინარე მოდიოდა. დაჯდა სილაზე და ხელით ხატვა დაიწყო. ბუჩქნარიდან სამი შვლის ნუკრი გადმოხტა და ფეხაკრეფით მიუახლოვდნენ. თავდავიწყებით ეფერებოდა მათ და თან ხატავდა. უცებ მდინარემ ტალღა გააწნა სახეში და წივილით უთხრა:
- სამყარო უკვე დახატულია, ღვთისავარ, რაღას სახავ?
- მათ მოსწონთ ეს. ისინი უმანკონი არიან. უმანკოთათვის კი ახალი სამყარო იხატება,- უთხრა წყნარად, სახიდან შხეფები მოიწმინდა და უდაბნოს გზას დაადგა.

                                                    მეშვიდე დღის ნაშუადღევი

          დილიდან დასდევდა კუდიანი ქარი, უდაბნოს მტვერში ჰხვევდა და არ ასვენებდა. ის კი უშფოთველად მიმოდიოდა ქვიშიანში, ხელში წვეტიანი ქვის ნატეხი ეჭირა და სადაც მოზრდილ ლოდს ან მორჩილ კლდეს ნახავდა, რაღაცას მიაწერდა ხოლმე.  ფეხდაფეხ მისდევდა კლდის ვეფხვი, კლანჭებით შლიდა ყველა წარწერას და ბრდღვინავდა:
- ხომ იცი, ყველა ქვას, კლდესა და კედელს დავამხობ, რასაც შენი ხელი დაეტყობა, ყველა წიგნს ცეცხლს მივცემ, რომელიც შენს თავს მოაგონებს სამყაროს.
- იქ, სადაც ჩემს სულს ნახავ, იცოდე, რომ მე ვწერ და მე ვამბობ. სული კეთილად მგალობელი კი უკვდავია. უკვდავებასთან რა ხელი გაქვს?


                                                                მერვე დღის დილა

            დილაადრიან ლეღვის ხესთვის შემოეხვია ხელები, ლოყა მიედო მისი ტანისთვის და ტკბილად ეჩურჩულებოდა. ხის გარშემო ათიოდე თაგვი განაბულიყო და უსმენდა. უცებ ფლოქვების ძლიერმა დარტყმამ რამდენიმე მათგანი მიწას მიასრისა. ყალყზე შემდგარმა კუპრისფერმა მერანმა ავად ჩაიხვიხვინა:
- როდემდე უნდა უყვებოდე ზღაპრებს სამყაროს?
- ვიდრე შენი კოშმარი არ გათავდება!


                                                                  მეცხრე დღის დილა

            თავი მოეხარა დაბლარ ვაზთან და მუხლზე ეფერებოდა. უცებ მიწიდან გველებივით ამოძვრნენ ვაზის ფესვები და და ხელის მტევნები გაუკავეს:
- ღვთისავარ, სამყარო შებილწულია გაურკვევლობის შხამით, ვინ გაწმენდს მას?
- გულმოდგინება,
- როგორ გვით ხარი!- აწივლდნენ ფესვები და ისე მაგრად მოუჭირეს მაჯებზე, ძარღვებიდან სისხლმა იფეთქა.

- თქვენ არ იცნობთ სამყაროს მასშია სული წმინდა და ის აწმინდავებს უხილავად მღვრივეთს.  ნუ ტანჯავთ ამ ვაზს,- უთხრა მათ, ისინი კი გაწყდნენ და უსულოდ დაეცნენ მიწაზე.


                                                                მეათე დღის საღამო

          მოზრდილ ლოდზე იჯდა და ცას შეჰყურებდა, მის წინ კი რამდენიმე დათვი მიმოდიოდა, უთხრა ერთ-ერთმა:
-ღვთისავარ, რა იქნება ათასწლეულთა მიღმა, ნუთუ ისევ ემახსოვრებათ ადამიანებს შენი სახელი?
- სხვა გზა არ არის. გზა კი ერთია. საიდანაც მოდის, ისევ იქ ბრუნდება, გზის წაღმა-უკუღმანი აბნევთ მათ,  მისახვევ-მოსახვევნი, აღმართ-დაღმართნი, გასაყარ-შეასაყარნი, მისი ვიწროება და განივრობა, შორება და ახლოვება აფრთხობთ,  არადა ამით მხოლოდ უნდა ხარობდნენ.
- რატომ?
- საფრთხე გზის ბოლოშია, გზა კი სიხარულით უნდა განვლონ, რათა ბოლოც კეთილი ჰქონდეთ.
                                              მეთერთმეტე დღის ნაშუადღევი

    დილიდან ქროდა ცხელი ქარი, თვალებს ქვიშით უვსებდა და აწვალებდა. ის კი ქვიშის მარცვლებს ხელისგულზე იგროვებდა, ეფერებოდა და ანუგეშებდა. ყურს უგესლავდა ავი ქარგველი:
- გადაეწურებათ ადამიანებს ღმერთთანყოფნის იმედი და ღმერთმისჯილებს მობეზრდებათ ყველაფერი, რაც ადამიანებად ასახელებთ. ხომ იცი, რამდენი ადამიანი მიგატოვებს, მძიმეა შენი სასჯელი!
- ზოგჯერ სასჯელი ძღვნად იქცევა ხოლმე, ზოგჯერ კი  მიძღვნილ სასჯელში მისჯილი ძღვენია დაფარული. დაიმახსოვრე, ადრე თუ გვიან, ადამიანი შენი სასჯელი გახდება, ჩემი კი - ძღვენი. ახლა კი დაეხსენ ქვიშის მარცვლებს,-თქვა და უდაბნო უცებ დაწყნარდა.


                                                        მეთორმეტე დღის საღამო

        ტბორის პირას იჯდა და ტყავკაბის კალთა წყლით აევსო. წყლიდან პატარა თევზები პირდაპირ კალთაში უხტებოდნენ, თავს უკრავდნენ და უკან ბრუნდებოდნენ.
- უცებ ტბას სისხლისფერმა გადაჰკრა, ციდან შავი გედების გუნდი დაეშვა და ტბის ნაპირას მოთამაშე თევზებს დაერია. ჰკითხა გუნდისთავმა ღვთისავარს:
- როგორ გგონია, ადვილად გაიგებენ შენს სიტყვებს ადამიანები, იქნებ არც მოგისმინონ?!
- მთავარია ბედნიერნი იყვნენ და თუ ამას შენ მოახერხებ დაე, მხოლოდ შენი ესმოდეთ,- მიუგო გედს და თავზე ხელი გადაუსვა. მან კი საზარელი ხივილით ფრთა-ფრთას შემოჰკრა და წამში მთელი გუნდი გადაიკარგა ტბისპირიდან.


                                                          მეცამეტე დღის შუადღე
       
            ცხელოდა და გამოქვაბულს შეაფარა თავი. თითქოს ამას ელოდნენ, ოთხი ძუ ლომი მიჰყვა უკან და წრეში მოიქციეს:
- როდემდე იქნები აქ ღვთისავარ? როდის უნდა მოგიშოროთ თავიდან?
- განა ახლაც შორს არა ვარ თქვენგან, ხოლო ვინც გულით მეტყვის დარჩიო, თუნდაც ათასწლეული მაშორებდეს,  სად წავალ მისგან?
- სიტყვებით ნუ გვეთამაშები, ღვთისავარ, რატომ უნდა ზიდოს ხუთმა დღემ მეექვსე დღის საზიდარი?
- მეშვიდე დღისთვის,-უთხრა მხეცთა მთავრებს და ქვაბის კედელში გავიდა.

                                                                მეთოთხმეტე დღის დილა
        მდუმარედ მიმავალს ჯიქურ ჩამოუხტა ბილიკზე და მიახალა:
- განა არ იცი შენი მშვიდობა და სათნოება რას მოასწავლებს? ბოროტი მოდგმა კეთილ მოდგმაზე გაბატონდება. უამრავი კეთილი გვარი საერთოდ გაქრება მიწის ზურიდან. ეს არის შენი სამართალი, ანდა როგორღა ეტყვი ადამიანს ხმალი ქარქაშში ჩააგე, თან ხმალამოწვდილი იდექიო?
- მშვიდობით ვწურავ და ცეცხლში ვაწრთობ ჩემს მახვილს, ცეცხლით ვწურავ და მშვიდობით ვაგროვებ ჩემს ნაწურს. ამით ფხას ვუსინჯავ მახვილს და ნახელავის სისრულეს ვამოწმებ, მიწიდან ნაწურს ცეცხლითა და წყლით ვწმენდ და ჰაერის კვეთას ვაჩვევ სიბნელეში. ჩემი მოფარიკავეები შენს მეომრებს არ გვანან, შენ თუ ურო ხარ, მე გრდემლი ვარ იცოდე, შენ თუ გრდემლი გახდები, უმალ უროდ ვიქცევი, ჩვენს შორის იწრთობა კაცი, ვისაც, შენ გატეხავ, მე გადავაგდებ, ვინც ჩემზე გადატყდება, შენი იყოს,“ -უთხრა სინანულით აფთრების წინამძღოლს და ლოდებს მიეფარა.

                                            მეთხუთმეტე დღის საღამო
   
        იჯდა ნამეხარ კაკლის გამხმარ ფესვებთან, ჩურჩულებდა და თან ცრემლები ჩამოსდიოდა:
- რა ადვილი იქნებოდა ადამიანად ყოფნა სულის გარეშე, მხოლოდ მიწად რომ იქცეოდეს, ანდა მარადიულად ცოცხლობდეს მის წიაღში, მაგრამ არა, ამ ქვეყნად ყველაზე მშვენიერი უმანკო ყვავილიც კი ჭკნება. ადვილია ადამიანმა არ დაიჯეროს სულისა და ხორცის შეყრა ან გაყრა და ისე იცხოვროს. ოღონდ ამით თავის სულს არაფერი უნდა ავნოს რა-ამისთვისაც მოვსულვარ, მაგრამ ვინც სულის უკვდავებას იწამებს და მისი უკვდავებისთვის არაფერს გააკეთებს, სულისმკვლელად გადაიქცევა. ეს რომ არ მოხდეს, ამისთვის მოვედი.
        უცებ მიწა გაიპო და უდაბნოში დიდი ნაპრალი გაჩნდა, იქიდან კი მგრგვინავი ხმა ამოვიდა:
- როგორ შეძლებ ერთდროულად სულისაც იტვირთო და ხორცისაც?!
- განა უკვე არ ვიტვირთე ადამიანით ორივე. მიწაზე სულისა, ხოლო ზეცაში ხორცისა.

        ციდან იელვა, ელვამ ბინდი გაჰკვეთა და ნაპრალს დაეცა. უდაბნომ პირი შეიკრა მყისვე და გაყუჩდა.


                                   
                                          მეთექვსმეტე დღის საღამო

    ლოდის პირისპირ იჯდა.

- მაინცდამაინც ამ მიწაზე, ამ მოდგმაში რატომ მოხვედი?
- ვინც მელოდებოდა, მასთან მივედი, ვინც დამიძახა, მას გავაგონე, ვისაც ვახსოვდი, მეც ისინი გავიხსენე ჯერ.
- შენ არ იცნობ კარგად ადამიანებს, ვერ გაგიგებენ და ლუკმებად დაგგლეჯენ.
- განა შენც ეს არ გინდა?
- ისინი თავიანთ უფალს ეძახდნენ და არა შენ!
- მეც ჩემს ხალხთან მოვედი და არა მათთან!
- რატომ იმეტებ ამ ხალხს დაცემისათვის?
- დაცემისათვის კი არა, აღდგომისათვის ვიმეტებ!
- როგორ მიაღწევ ამას, ღვთისმკვლელობით?
- არა,  სინანულით.
- როგორ ახერხებთ იმას, შენ და ადამიანები რომ ერთმანეთისთვის ერთდროულად სატანჯველნიც ხართ და სახარებელნიც?
- ოო, ყველაფერი არ გცოდნია, თურმე, გულქვავ,- უთხრა და ზურგი აქცია ეულად დაყუდებულ მოლაპარაკე ლოდს.


                                      მეჩვიდმეტე დღის ნაშუადღევი

      კლდის ჩრდილს მიატანა და ქვიშაზე ღიმილით წააწერა რამდენიმე სტრიქონი. უცებ ქარბორბალა გაჩნდა იმ ადგილას და ჰაერში გააბნია უსახელო ლექსის ქვიშიანი მარცვლები. ჩამოსძახა ქარმა მას:

- ლექსის წერის დრო არა გაქვს, ღვთისავარ, ჯობია იმაზე იფიქრო, რა მოხდება მაშინ, როცა იმ საიდუმლოებებს, რასაც შენ არ გაუმხელ ადამიანებს, მე გავუმჟღავნებ?
- იქამდე ათასწლეულებია, უდაბნოს მესაფლავევ, რამეს მოვიფიქრებ,-თავაუწევლად უპასუხა და ქვიშაზე წერა განაგრძო.
- სამყაროს უსასრულობას როგორ აუხსნი მათ? როცა ვარსკვლავებიდან ვარსკვლავებამდე მანძილებს გაზომავენ, მოსვენებას დაკარგავენ, მთელი სამყაროს შეცნობა მოუნდებათ.
- მე მათ სულის უსასრულობასა და ძლიერებაზე მოვუყვები; და თუ მოახერხებენ და ამ საიდუმლოს ვარსკვლავიდან ვარსკვლავებამდე წაიღებენ, ამით არაფერი შეიცვლება. შენ იქაც ჩემი წინააღმდეგი იქნები, მე კი - შენი.

  ეს რომ მოისმინა, გარშემო მიანგრ - მოანგრია დიდი ლოდები და წივილით ჩაძვრა ქვიშიანში.


                                              მეთვრამეტე დღის დილა

        ნისლში გახვეული ელოდა მზის ამოსვლას, როცა ყრანტალი გაიგონა:

- რატომ მიატოვე შენი ოჯახი, გგონია ამას მოგიწონებენ ადამიანები?
- ჯერ არ გათენებულა და უკვე ბრალს მდებ წუნმდებელო? თუ ცის ოჯახი მივატოვე, მიწისა რაღა იქნებოდა?! მაგრამ არც ერთი მიმიტოვებია და არც მეორე. ოჯახი ერთობაა, სადაც ერთობა არ არის, არც ოჯახია.


                                                მეცხრამეტე დღის შუადღე
          მიუახლოვდა და ცბიერად დაუწყო ლაპარაკი:

- შენ ეს სამყარო საფიქრებლად მიეცი ადამიანებს, მათ კი დაუფიქრებლად დაიწყეს მისი ჭამა. რას მოუხერხებ მათ ღორმუცელობას?
- მაგალითს მივცემ ფიქრისას და მარხვისას.
- მალე ისინი მთელ დედამიწას შესანსლავენ, თავიაანთ სამყოფელს გაანადგურებენ, მთებს დაღღრნიან და წყლებს გამოხრავენ, ნუთუ არაფერს იზამ?
- ეს მხოლოდ შენს აღსასრულს მოასწავლებს, სულისმჭამელო. თუ ადამიანები თავს დაიღუპავენ, მათში შენც დაიღუპები. თუკი სიკეთის წყაროსთვის ადგილი აღარ დარჩება მიწაზე ვერც ბოროტების ფესვი გასძლებს დიდხანს.
- ეს რას ნიშნავს?
- სხვისი სიკეთისთვის ბოროტების მდომი საკუთარ ბოროტებას გამოუტანს კეთილ მსჯავრს, მელაკუდავ!

    მან კი კბილები გააღრჭიალა სიბრაზისგან, თავი ძლიერად მიანარცხა ლოდს და უსულოდ დაეცა.


                                                    მეოცე დღის შუადღე

    სისხლიანი პირი ყურთან მიუტანა და უჩურჩულა:

- ბოლოსდაბოლოს გაგვიმხილე მაინცდამაინც ამ უკაცრიელ უდაბნოში რამ მოგიყვანა, კაცად მოხველ, მათგან კი გამოიქეცი, ან თუ უფალთან განმარტოებულხარ, მე რაღას მიგდებ ყურს?
- საფიქრებლად მოვედი, მაგრამ არ მაცდი, განა კაცრიელ სამყაროში უფრო მეტი უდაბურება და უწყლოობა არ არის? მსურდა ცოტა ხნით შემეტკბო, დამელოცა და მადლობა მეთქვა სამყაროსათვის კაცის პირიდან, თუმცა არც კაცად მოვსულვარ და არც კაცთაგან მივდივარ სადმე.  ჩემს უდაბნოში მოვედი, უფალი ჩემთანაა და მე ღვთისა ვარ, შენ კი ყურს რად დაგიგდებ?

    ეს რომ მოისმინა, ვეება ძუ მგელი საკუთარ ყელს ეცა, ეშვებით გამოიღადრა და უსულოდ დაეცა.


                                                ოცდამეერთე დღის საღამო

      რამდენიმე ვეფხვი მიუახლოვდა და იქიდან ერთ-ერთმა ჰკითხა:

- ღვთისავარ, რაღა ქნან ადამიანებმა, შენთან ეძახი და ჩვენთან ამყოფებ?
- თქვენთან კი არა, ჩემთან ვამყოფებ. ჩემთან კი არა, თქვენთან ვეძახი. თქვენთან იმიტომ ვეძახი, რომ თქვენსას მიხვდნენ, მაგრამ არ დაგემსგავსონ, ამით კი ჩემთან ვამყოფებ. თქვენთან კი ისინი რჩებიან, ვინც ვერ მიხვდნენ თქვენსას და არც ჩემი გაიგონეს კარგად. ხომ არ გგონიათ თქვენ თქვენთვისა ხართ და მე ჩემთვის? მე თქვენთვისა ვარ და თქვენ ჩემთვის! თქვენ ჩემს ცეცხლს აქრობთ იმიტომ, რომ თქვენ დაანთეთ და დროებითია, მე კი თქვენს ცეცხლს ვაჩაღებ. რადგან მე დავანთე და არასდროს ჩაქრება. ჩემი ცეცხლის ნაცარს მე მოვაგროვებ, თქვენი ცეცხლის ნაცარი კი არ იქნება!


                                          ოცდამეორე დღის ნაშუადღევი

    კლდის ნაპრალში ქარისგან მოტანილ ჭვავის მარცვლებს გაეხარათ.  შეჩერდა, თითოეულ ღეროს თავს უწევდა და ეალერსებოდა.
    უცებ ქორი წამოეკიდა კლდის წვერს, ჭანგით ჩამოჰყვა კედელს, ღონივრად გამოუსვა თავთავებს  და გულყელგაგლეჯილები სახეში მიაყარა. მერე კლდის ქიმზე შემოჯდა და დამცინავად აყაშყაშდა:

- ადამიანებსაც ასე დაემართებათ, ვინც ჩემთვის არ ასწევს თავს და შენთვის დახრის!
- ვინც შენთვის ასწევს თავს და ამ თავთავებივით არ მოიქცევა, იცოდე, რომ უკვე დაიმართა თავისი, ამაყო სულო!
- რატომ სჯი ასე?
- თავის აწევას ყოველთვის მოასწრებდნენ, თავმდაბლობის დრო კი აღარ ექნებათ!
- მძიმეა შენი განაჩენი, ვინ გაუძლებს მას?
- მომთმენი ჩემს განაჩენს გაუძლებს, უთმენი კი შენსას დაელოდოს!
- როგორ შეაყვარებ ადამიანებს თავმდაბლობას, მწუხარების გარეშე? როგორ ეტყვი უბედურებით იბედნიერეთ და  ბედნიერებისთვის გაუბედურდითო?
- მე მათ მოთმინების სიხარულს ვასწავლი.
- და ვინ მოითმენს ტანჯვას სიხარულით?
- ვისაც სჯერა, რომ მოთმინებით მოიპოვებს მას.


                                              ოცდამესამე დღის საღამო

          შემაღლებულ ადგილზე დამჯდარიყო და უდაბნოს გაჰყურებდა. უდაბნოს იქით მკრთალად მოჩანდა ზღვის მარილიანი ზურგი.

- გამარჯობა, კეთილო მაცნევ, ვხედავ რომ ზღვას გაჰყურებ, მეც მინდა ზღვის გადაღმა, უცხო მიწების ხილვა, ამბობენ ამ უდაბნოს იქით უამრავი წალკოტია, სადაც ულამაზესი ჩანჩქერები მოედინებიან, ჩვენ კი ამ მტანჯველ უდაბნოში გვიწევს ყოფნა. მოდი, ნავი გავაკეთოთ და ერთად წავიდეთ აქედან შორს;
  უთხრა თორმეტიოდე წლის ყმაწვილმა ღვთისავარს და გვერდით დაუსკუპდა.
- უარი უნდა გითხრა, პატარავ!
რატომ? -ბიჭს სახე მოექუფრა.
- ძალიან თავდაჯერებული ხარ, რა იცი, რომ ზღვას გავყურებ? მე მხოლოდ უდაბნოზე ვფიქრობ. იცი, ერთ დროს აქ ულამაზესი ბაღნარი იყო, ურიცხვი და მშვენიერი წყარო რწყავდა მიწას. ნავის გაკეთებასა და შორს წასვლაზე კი ნუ ფიქრობ, იფიქრე იმაზე, როგორ დაუბრუნო უდაბნოს სიცოცხლე.


                                  ოცდამეოთხე დღის საღამო

      ლოდოვანიდან ათი თეთრი მგელი გამოვიდა და ღვთისავართან დაჯდნენ. უთხრა ერთერთმა მას:

- ადამიანები რომ არ კვდებოდნენ, არც შენ იქნებოდი საჭირო!
- მხოლოდ მიწად რომ არ მიიქცნენ, იმიტომაც მოვედი!
- ისინი რომ უსხეულონი იყვნენ, ყველა დაგივიწყებდა!
- თქვენს გვერდით იყვნენ უსხეულონი, რომლებსაც არ დავვიწყებივარ.
- თუ თავისუფლება მიეცი ადამიანებს, რატომ დასდევ კუდში, რატომ არ ანებებ თავს?
- ვამოწმებ, მოაქვს თუ არა თავისუფლებას მათთვის სიკეთე! მისმინე, მგელო, განა შენს ლეკვებს მხეცებს საჯიჯგნად ისე მიუგდებ, რომ ერთხელ არ ეტყვი, რომ ისინი მგლის შვილები არიან და უნდა იბრძოლონ გადარჩენისთვის სისხლის უკანასკნელ წვეთამდე? და თუ წყვდიადის მხეცნი ასე ფიქრობთ, ნათლის შვილებს რაღას ემართლებით? ისინი იბრძოლებენ გადარჩენისთვის სინათლის უკანასკნელ წვეთამდე! ამას ყოველთვის შევახსენებ მათ!

      ეს რომ მოისმინეს ღრენით უკუიქცნენ ლოდოვანში.

                                              ოცდამეხუთე დღის საღამო

-   როცა მათ სულსა და სხეულს ბოლომდე დავაავადებ, ისინი ფარ-ხმალს დაყრიან!- უთხრა საღამოხანს მორიელმა.
- როცა მათთან მივა მკურნალი, ეტყვის სნეულების მიზეზს და ასწავლის განკურნების გზას, ისინი, აღდგებიან საომრად.  მოიკითხავენ თავიანთ აბჯარს და ხელში აიღებენ თავიანთ იარაღს.
- მოვა დრო და იმ საიდუმლო ენერგიებისკენ, მისასვლელ გზებს ვუჩვენებ, რომლებზეც წარმოდგენა არა აქვთ ადამიანებს, ამის მერე დაუნდობლობის ქარიშხლები ამოვლენ მიწისპირიდან, გარყვნილების უშველებელი ტალღები წარღვნიან სამყაროს, მათ თვალებში სისხლი ჩაგუბდება და სიბნელე შეიბუდებს, გულში სიძულვილის ბურუსი ექნებათ, გონებაში კი - ქაოსის.
- მოვა დრო და ყველა იმ ბოროტებისგან გათავისუფლდება ადამიანი, რომლებზეც წარმოდგენა არ ჰქონდა. შენ კი დაუნდობელი ქარიშხალის ამარა დარჩენილი, შენივე გარყვნილების წარღვნით დაიფარები, შენივე სულის სიბნელე ჩაგუბდება შენს თვალებში, შენივე სიძულვილის ოკეანე წაგიღებს, შენივე გონების წყვდიადი არ მოგასვენებს.
- კი არ გაშინებ, ამას იმიტომ გავაკეთებ, რომ უფრო ძლიერნი და უკეთესნი გახდნენ ადამიანები.
- უარესად როდის ნახე, რომ უკეთესად გახდომა მოუნდომე? არც მე  გაშინებ, გეუბნები იმას, რაც იქნება!

              ეს რომ თქვა მორიელი საკბენად მივარდა. მაგრამ საცეცები ვეღარ დაემორჩილა და მოულოდნელად გაქვავდა.



                                                              ოცდამეექვსე დღის საღამო
                     
            მთის ძირიდან გზააბნეული ჩოჩორის ყვირილი გაიგონა, სასწრაფოდ დაეშვა დაბლა, დაუძახა და დააწყნარა. კლდიდან ლომების ქირქილი და ბრდღვინვა გაიგონა:
- როდემდე იქნები მასთან, ღვთისავარ? განა ფრთოსან ლომებზე ამხედრება არ გერჩია საცოდავი ვირით ჩაქჩაკს?
- მრისხანე, ფრთოსანი ლომებიც კი უძლურნი არიან  იმ ტვირთის წინაშე, რომელსაც ის აიკიდებს და ჯიუტად ატარებს.  მთავარი ის კი არ არის, ფრთებს რისთვის შლი, არამედ ის, რისთვის დაჩაქჩაკებ.

ასძახა ლომებს და ჩოჩორი სამშვიდობო გზაზე გაიყვანა.


                                          ოცდამეშვიდე დღის საღამო

    საღამო ხანს მიწა იძრა და ნაპრალებიდან დიდი გველები ამოძვრნენ. ის იყო უნდა სცემოდნენ და დაეკბინათ, რომ კლდეებიდან უშველებელი ჯიქები დააცხრნენ თავზე. ხმაურზე გამოეღვიძა და გასძახა მეომართ:

- გველნო, თქვენ იცოდით, რომ ჯიქნი არ მოგიშვებდნენ ჩემამდე, და მაინც შეებით, იმიტომ რომ სისხლისღვრა გსიამოვნებთ. მაგრამ, ჯიქნო, თქვენ ხომ იცოდით, რომ გველნი ვერაფერს დამაკლებდნენ და რაღად შეებით? იქ, სადაც უკვე გამარჯვებულნი ან დამარცხებულნი ხართ, ნუღარ იბრძოლებთ!

    ერთ-ერთმა გველმა ვერ მოითმინა და სიმწრისგან წაისისინა:

- დაიმახსოვრე, ადამიანთა სიმრავლისგან ურიცხვ ჯოგს გავაკეთებთ, ძლიერები სუსტებს გადათელავენ, ბუნების ყველა კანონს მათ წინააღმდეგ გამოვიყენებთ, მერე რაღას იზამ!
- მათგან პატარა ფარა გამოირჩევა, ურიცხვი ჯოგი კი თქვენთვის დამითმია, ჩემი ყოჩები ბუნების კანონებს არ ემორჩილებიან, თქვენც არ დაივიწყოთ. ახლა კი წადი.


                                        ოცდამერვე დღის დილა

    თავზე ირმები წამოადგნენ, ჰკითხა ჯოგისთავმა:

- იმდენი წყალწაღებული ეჭიდება ხავსს, რომ ჩვენი საჭმელი აღარ დარჩა, როგორ მოვიქცეთ?
- მე რას მეკითხებით? თავად ხავსს ჰკითხეთ!
- ხავსები დუმან.
- თქვენ საჭმელად გინდათ ისინი, მათ კი საშველად სჭირდებათ, ვისთანაც ემართლებათ მასთან იყვნენ.

    ეს რომ მოისმინეს, ერთიმეორეს რქებით ეცნენ და კისრისტეხით გადაცვივდნენ ხევში.

                               
                                        ოცდამეცხრე დღის დილა.

    ის იყო წყაროს გვერდი აუქცია, რომ ხრიალი გაიგონა, მიიხედა და ტახები დაინახა, ჩლიქებით ამღვრევდნენ წყაროს და გმინვა-გმინვით ხვრეპდნენ. უთხრა კოლტისთავმა ღვთისავარს:

- რამდენჯერაც წყალს ავამღვრევთ, იმდენჯერ წმინდავდება. რადგან ჩვენ არ ვიცით სად არის სათავე, მიგვასწავლე ის, თუ სათავეში ავამღვრევთ წყალს, წყარო მუდამ მღვრიედ იდინებს  და უფრო მეტ კალმახს დავიჭერთ, ჩვენი შვილებიც აღარ იშიმშილებენ!
- რამდენჯერაც აამღვრევთ წყალს, იმდენჯერ დავაწმინდავებ, რადგან მე ვარ სათავეში, თქვენ კი ზემოთ არ უშვებთ კალმახებს რომლებსაც სათავე ეძახის.  საკუთარ ნაშიერებზე ზრუნავთ, სათავეს თუ გეტყვით, მაინც ვერაფერს დააკლებთ მას, საკუთარ შვილებს კი ამოხოცავთ შიმშილით. რადგან სათავისკენ ცოტაა თევზი და საზრდოს გარეშე დარჩებიან. თქვენი შვილებისგან მაინც ნუ იქნებით შეჩვენებულნი.
- ნუთუ შენც ჩვენს შვილებზე ზრუნავ?
- თქვენს შვილებზე კი არა, ჩემს შვილებზე ვზრუნავ, რომელი კალმახიც ხელიდან გაგისხლტებათ, ის იმსახურებს ჩემთან ყოფნას.


                                        ოცდამეათე დღის ნაშუადღევი

        ნაშუადღევს უზარმაზარი გველი წამოადგა თავზე:

- დაიმახსოვრე, ნათელს ბოროტებისთვის გამოვიყენებ და სიკეთეს ბნელში დავტოვებ. როცა ამას მოვახერხებ, ბნელს სინათლედ გამოვაცხადებ, ხოლო სინათლეს - სიბნელედ!
- ბოროტებას ვერასდროს აქცევ სიკეთედ, სიკეთეს კი ბოროტებად. მთავარი ეს არის! უთხრა ნაღვლიანად და გამოქვაბულს შეაფარა თავი.


                                          ოცდამეთერთმეტე დღის საღამო

              მთვარის ამოსვლამდე ერთი ჟამიღა დარჩენილიყო, მას კი მთელი უდაბნო გამოევლო ზღვამდე.
          ნაპირთან ერთი ძველი ნავი იპოვა, ჩაჯდა და ზღვაში შეცურა. ფიქრიდან წყლის დგაფუნმა გამოარკვია, უზარმაზარი ვეშაპების პირისპირ აღმოჩნდა:

- ღვთისავარ, ვისგანაა ადამიანი, ღვთისაგან თუ სამყაროსაგან? რადგან როცა სამყარომ პირველად იცვალა ფერი, ადამიანი უცვლელი დარჩა. მალე შენც იცვლი ფერს, მისი ფერისცვალება კი არ იქნება!
- ადამიანი თავისუფლებისაგანაა თ,ვისუფლებაშია ფერისცვალებაც! - უთხრა მშვიდად და ნაპირისკენ ნიჩბები მოუსვა.


                                      ოცდამეთორმეტე დღის დილა

    თავი ხის ფესვებისთვის მიედო და ზეცას უცქერდა. ხის მახლობლად ორბები მიმოდიოდნენ და მიწას ფხოჭნიდნენ:

- ვისაც ჩვენ ვკორტნით, სწორედ ისინი დაგკორტნიან, ღვთისავარ! სიკეთე გვიქნია შენთვის და რაღას გვერჩი?
- რომ არ გეკორტნათ და გეგალობათ მათთვის, მეც მიგალობებდნენ და აღარ დამკორტნიდნენ. მე კი არ გერჩით, თქვენი ჩადენილი გერჩით!
- როგორ გვეგალობა, როცა გალობა არ ვიცით?
- არც უნდა დაგეკორტნათ, თქვენი საგალობელიც ეგ იქნებოდა.

                                                        ოცდამეცამეტე დღის საღამო
                    გაჰყურებდა მთვარეს და პეშვით წყალს ისხამდა სახეზე. უეცრად მის წინ შავმოსასხამიანი ბერიკაცი დაეყუდა:
- ღვთისავარ სანამ შენ აქ ნადირ-ფრინველს ეფერები, ნათლიაშენი სიცოცხლეს ეთხოვება.

- ბერიკაცო, სანამ აქ მოვიდოდი, თვალი მოვკარი როგორ შედიოდა ის სიცოცხლის კარიბჭეში, ხომ არ გეშლება რაღაც?
 
ეს რომ თქვა, ბერიკაცი სიბრაზისგან შუაზე გასკდა და სიბნელეში ჩაინთქა.


                                          ოცდამეთოთხმეტე დღის ნაშუადღევი

        უეცრად თავზე მგლები წამოადგნენ:

- რამდენიმე დღეში უდაბნოს მახლობლად ერთ პატარა ქალაქში ქორწილი იმართება. მექორწილეთა ცხვრები უპატრონოდ დარჩებიან, რადგან მათმა პატრონებმა ასე ინებეს. ისინი იმხიარულებენ და ბევრ ღვინოს დალევენ, ხოლო ცხვრები საერთოდ მიავიწყდებათ. მოგვეცი ნება თითომ თითო კბილი გავკრათ თითო კრავს, რათა დაისაჯონ მექორწილენი განცხრომისთვის!
- ვერ მოგცემთ!
- რატომ?
- მათ არა აქვთ იმდენი ღვინო, რომ უზომოდ იმხიარულონ, ამიტომ  ცხვრებთან მალე დაბრუნდებიან და თუ იქ გნახეს, არც თქვენ დაგადგებათ კარგი დღე. უღვინო ქორწილი რა ქორწილია, მიეცი მათ საკმარისი ღვინო დღესვე...
- სანამ არ მივალ, არ მივცემ, მივალ და მივცემ. თქვენ კი არცერთი არ გნახოთ იქ!

            ისინი კი ერთმანეთს დაერივნენ და გლეჯა დაუწყეს.

                                      ოცდამეთხუთმეტე დღის ნაშუადღევი

        უდაბნოზე აქლემების ქარავანმა გაიარა. როცა ღვთისავარს მიუახლოვდნენ, სოვდაგარმა თავის მონებს ოქროთი სავსე ქისა გადაუგდო და დაიძახა: ამ საპყარს ქისასთან ერთად ჩემი საკადრისი სადილიც მიართვითო. ღვთისავარმა იუარა ძღვენი და ზურგი შეაქცია ქარავანს. სოვდაგარმა დამცინავად წასჩურჩულა მონებს:
- ვიცი როგორი მოსამართლეცაა, ვირთხებს, რომლებიც ადამიანებს თხილს ჰპარავენ მთელი ცხოვრება არაფერს ეუბნება, ადამიანებს კი, რომლებიც ამის გამო მათ სოროებს უნგრევენ მკაცრად სჯის?!
- ვირთხებსაც რომ თხილისოდენა დაკლებოდათ, არც ადამიანებს ვეტყოდი არაფერს, მაგრამ მათი შვილები თავშესაფრის გარეშე დარჩნენ და დაიხოცნენ,- უპასუხა ღვთისავარმა.
- საჩუქარზე რაღად მითხარი უარი?
- ეხ, სოვდაგარო, სოვდაგარო, ქვეყანა მართლა შენი გგონია? ვინც სხვის შრომას იტაცებს, სხვისი ნაშრომის მიმტაცებელზე უარესია, როგორ ექცევიან მდიდრები ღარიბებს? ვინც სინდისით არ გასცემს გასამრჯელოს უსამართლობას სჩადის. ასეთთან მე მივალ და მე გამოვართმევ იმიტომ, რომ რაც აქვს შენი მიცემულია და არ ეკუთვნის, ჩემს ვალს ვერც შენ გაისტუმრებ, ამიტომ, თუ რამე გაქვს ისევ შენს საწყალ მონებს მიეცი.
- უქონლობით ამართლებ და ქონებით ამტყუნებ კაცს?
- ვინც კუთვნილზე მეტს აიღებს, ან ნაკლებს გასცემს, ჩემი მოვალე იქნება.
- ვინც კუთვნილზე მეტს გასცემს და ნაკლებს აიღებს, იმას რაღას მიაგებ?
- მე ვიქნები მისი მოვალე, მე გადავუხდი სამაგიეროს.

    სიტყვა არ დაემთავრებინა ღვთისავარს და უცებ ქვიშის ქარიშხალში გაეხვია იქაურობა, თვალი რომ გაახილა, აღარც სოვდაგარი იყო, აღარც ქარავანი და აღარც ქარიშხალი.

                                                  ოცდამეთექვსმეტე დღის დილა

                  უშველებელი წითელი გველი საკბენად ეტანებოდა, ის, კი არ ეპუებოდა:
- ვერ იტან შენ კაცის წალკოტს, და იმისთვისაც წაართვი. კაცის გაუდაბნოება მოგწონს. უდაბნო ხარ და უდაბნოდ რჩები. მოვედი შენს უდაბნოში რომ წალკოტად ვაქციო, როგორც შენ მოხვედი ჩემს წალკოტში და უდაბნოდ გადააქციე. ზნედაცემულო გარეგანო, უდაბნოში რომ წალკოტის სულია დაფარული, ამას ვერ მიმხვდარხარ?
- მებაღეს რა შეუძლია უდაბნოში გააკეთოს?
- მარჯვე მეუდაბნოეს ყველაფერი შეუძლია!

    უცებ ზემოდან შავარდნები დაეშვნენ, ჭანგებით შეიპყრეს გველი და უფსკრულში ჩაიტანეს წივილით.
                               

                                        ოცდამეჩვიდმეტე დღის საღამო


  კლდის პირას იჯდა და არწივებს ელაპარაკებოდა:

- ახლოვდება ჩემი უდაბნოდან გასვლის ჟამი, მე უნდა დავბრუნდე ადამიანებთან, სათქმელი ბოლომდე უნდა ითქვას, რადგან უკეთესად მთქმელი აღარავინ მეგულება მათ შორის...
- ღვთისავარ, ხომ არ აჯობებს ისეთივე სიფრთხილით გაგრძელდეს ყველაფერი, როგორც აქამდე, როგორც მამათაგან  და წინასწარმეტყველთაგან იციან-სათქმელი ითქმება და ამით არა შეიცვლება რა.
- ასე იყოს, ჩემო ფრთამაღალო, უთხრა სიყვარულით იმ არწივს, რომელმაც ეს ურჩია და ფრთებზე მიეფერა.

            გაფრინდნენ თუ არა არწივები, ნაპრალებიდან ღამურები ამოძვრნენ:

- ხომ ხედავ, არც ჩიტები ვართ და არც თაგვები, არ ვიცით ცაა ჩვენი სახლი თუ მიწის ნაპრალები, ვართ ასე ცასა და მიწას შორის გამოკიდებული, გვიშველე რამე, გვანუგეშე მაინც!
- დაბლა მიწაზე თაგვებივით მოიქეცით, გველებს ერიდეთ და სულის მოსათქმელი კაკალი მოაგროვეთ, მაღლა ცაში კი ჩიტებივით,- იმ ტოტზე დაბინავდით, რომელზეც ვერც ციდან მოგწვდებიან და ვერც მიწიდან.
  წავიდნენ თუ არა ღამურები, ღამის პეპელა დააჯდა ხელზე.
- ადამიანებიც ხშირად ღამურებს გვანან, ვერ გაუგიათ ცისა აკეთონ თუ მიწისა, სულისა თუ ხორცისა, მიწაზე ცისა უნდა აკეთონ რადგან, მიწისა მიწას რჩება ცას კი ცისა მიაქვს.- უთხრა მას რაღაც წასჩურჩულა და მთვარის მღვრიე შუქს მისცა აცახცახებული.

                                                      ოცდამეთვრამეტე დღის ნაშუადღევი

 
  უთხრა უდაბნოს მთამ ღვთისავარს:

- თუ სასწაულებს არ მოახდენ, ისინი არ გერწმუნებიან, თუ სასწაულებს იზამ, სასწაულის იმედი ექნებათ მუდამ, სიკეთისკენ კი არ შეიცვლებიან ადამიანები.
- მთაო, მთაო თავმაღალო, ყოვლისმცოდნე გგონია თავი? ისე ვიზამ, სიკეთისკენ შეიცვალონ, იმედი ჰქონდეთ და მერწმუნონ, თუ ამას ეძახი სასწაულს, ამას ნამდვილად ვაპირებ!

                                                  ოცდამეცხრამეტე დღის დილა

        ჯერ კიდევ არ გათენებულიყო როცა ბუ შემოჯდა ხის ტოტზე და მოჰყვა ღვთისავარის ჭკუა-დარიგებას:
- ადამიანები უპირონი არიან, არც შენ გემორჩილებიან ბოლომდე და არც მე!
- შენი მოღალატე ჩემი ერთგული იქნება, ჩემი მოღალატე კი შენი ერთგული. რა ვერ გაგირკვევია? უპირონი კი არა, მერყევნი არიან, ამის უფლება კი თავისუფლებისაგან აქვთ!
- ყოველთვის რატომ ამართლებ მათ? ან საიდან მოიტანე ეს დაწყევლილი თავისუფლება, კაცი ვერ გაიგებს, სად არის სიმართლე და სად სიცრუე!
- მისმინე, ბრძენო, შენგან დაწყევლილი  ჩემგან ილოცება, შენგან ნაწყალობევს კი მე შევაჩვენებ!  ყოველთვის არც ვამართლებ და არც ვამტყუნებ მათ. შენი სიბრძნის სიცრუე კი შენსავე თავისუფლებაში ეძებე, სხვის თავისუფლებას თავი დაანებე?!

                                                  მეორმოცე დღის დილა

                უდაბნოს განაპირას ათასწლოვანი მუხა იდგა და ხმებოდა. ხშირად იჯდა მის ჩრდილში მდუმარედ. იშვიათად თუ დაურღვევდა მყუდროებას მუხაც, იმ დღეს კი ვეღარ მოითმინა და ჩურჩულით უთხრა:უდაბნოს აღარ ვახსოვარ ღვთისავარ, ერთ ყლუპ წყალსაც იშვიათად მაწვდის. მე კი კარგად მახსოვს მისი დაბადება და ყრმობა.

- ეჰ, ჩემო მეგობარო, უდაბნოსაც დაავიწყდა ერთანეთისთვის რომ ხართ გაჩენილი, ერთიმეორეს სიცოცხლისთვის რომ სჭირდებით, მისი სიცოცხლე რომ შენს წიაღშია, შენი კი მისაში, განა შენი სუნთქვით არ სუნთქავს უდაბნოს ყველა სულდგმული და შენ მათგან არ გიდგა სული? შეასუნთქებთ ერმანეთის სულს ერთიმეორეს და უკან იბრუნებთ ისევ, სიცოცხლით ივსებით. მაგრამ ნუ გეშინია, ჯერ კიდევ ფეთქავს უდაბნო, ჯერ კიდევ ცოცხალია შენი ფესვიც. ადრე თუ გვიან უდაბნოს ეშველება, შველას კი შენი ფესვიდან დავიწყებ,-უთხრა და გულში ჩაეხუტა.
-
        ნაშუადღევს უდაბნოს ყველა სულდგმულმა მასთან მოიყარა თავი. ის, კი სიხარულით ემშვიდობებოდა მათ, სიყვარულით ელაპარაკებოდა თითოეულს და უღიმოდა:

- ამ უდაბნოდან იმ უდაბნოში მივდივარ, საიდანაც ძნელია უკან დაბრუნება. ამ უდაბნოში იმიტომ მოვედი, მეფიქრა, როგორ გადამერჩინა ის უდაბნო, იმ უდაბნოში ათჯერ მეტი უწყლოობა და ასჯერ მეტი უდაბურებაა, ამიტომ იმ უდაბნოს მეტად ვჭირდები. თქვენ კი ჩემს დაბრუნებამდე როგორმე გაძელით. თუ იმ უდაბნოს ვუშველე რამე, თქვენც გეშველებათ. დაინდეთ, გიყვარდეთ და გულით ატარეთ ერთმანეთი, ნუ გაწირავთ ერთიმეორეს და ნუ უღალატებთ. გახსოვდეთ ის, ვინც გულს შეპირდება მეორეს, იქვე უტოვებს, ამიტომ ადვილად ნუ დაივიწყებთ თქვენსავე გულისთქმას. მე თქვენ მიყვარხართ. ჩემს გულს ამ უდაბნოში ვტოვებ. -თქვა და იქვე კლდეკარში განმარტოვდა.
         
        საღამოხანს უდაბნოს სანაპიროს მიატანა და გადაწყვიტა ღამეც იქვე გაეთია. ხმელი ტოტები მოაგროვა და კოცონი აანთო მალევე ცეცხლს მაწანწალა ძაღლი მოუახლოვდა და საწყალი თვალებით სთხოვა ღვთისავარს ნუ გამაგდებო, ღვთისავარმა თანხმობის ნიშნად ხელი გაუწოდა.


- ორ კვირაზე მეტია არაფერი მიჭამია.-უთხრა ძაღლმა.
- მეც.
- არ გეტყობა.
- არ ვიტყობ.
- მასწავლე.
- ვერ ისწავლი.
- რატომ?
- იმიტომ რომ გშია.
- განა შენ არ გშია?
- არა.
- ხომ თქვი არაფერი მიჭამიაო
- ვთქვი მაგრამ არ მშია.
- ვაახ! (ძაღლმა ყურადღებით შეათვალიერა)
- ვინა ხარ შენ?
- მეუდაბნოე.
- ამ უდაბნოსი რომ არაფერი გცხია?
- ხომ გითხარი არ ვიტყობ მეთქი.
- ვაახ, მაშ არ მეტყვი რა გავაკეთო რომ აღარ მომშივდეს?
- საკუთარი შიმშილი უნდა შეჭამო!
- როგორ?
- კარგად უნდა დაღეჭო და სწრაფად გადაყლაპო,- გაეღიმა ღვთისავარს...
- ხუმრობ არა?
- სულაც არა, წყლის მიყოლებაც არ უნდა...
- ვაახ...


(გაგრძელება იქნება სხვა ცხოვრებაში)

მოგიკითხეთ ყველა