ატმის ფურცლებზე ვაწყობ სტრიქონებს
და ვარდისფერი პეპლები, ვიცი,
შენ მოგიტანენ, რომ არ მიგონებ,
სწორედ იმ წუთას, სულ ციცმციმ-ციმციმ...

ეს სტრიქონები არ არის ოდენ,
ეს ტკივილების სპირალებია,
რომლებიც გსდევდნენ, ვერ გეწეოდნენ
და მაინც შენსკენ იარებიან...

მათ ჩემი სუნქვა მოაქვთ შენამდე
თავისი სუსტი, ფარფატა ფრთებით,
სუნქვა, რომელიც შევაფერადე
და სისხლიანით ვხატე თითებით...

გაუხსენ გული, მოეალერსე,
ნუ მი-მოაბნევ ამ შლეგ ქარებში,
ნუღარ შეამთხვევ სიუარესეს
უარყოფათა ცივ კამარებში...

და დამიბრუნე თანხმობის ნიშნით,
და მოაყოლე გულის ნაწილი,
რომ უშენობის გავფანტო შიში,
რომ გაიწმინდოს ჩემი გზაწვრილიც.

რომ მეც შევხედო გახსნილ თვალებით
მზეს და სიცოცხლე მსურდეს ხვალიდან.
მიყვარხარ! კმარა ნუ მემალები,
თორემ იელვა ცეცხლმა ხმალიდან...

და ბედისწერის, ვგრძნობ, რომ ყივილად
შევეჩეხები შენს ქმარს, უბრალოს,
ვეღარ დაინდობს ჩემი ტკივილი
და შენ შემინდე მერე, უფალო!..

შენ კი, უთუდ, ჩემი გახდები,
სხვას არ მიტოვებს გული არჩევანს,
ჯანდაბას, თუკი მკვლელი გავხდები,
შენი თავი ხომ მაინც დამრჩება!..