(მისტერია კერპთთაყვანისმცელი იბერიელების
                            ცხოვრებიდან)


და, აჰა, ღვთაებაც - ოქროა და ვერცხლი...
ელვარებს დიადი დუმილის საუფლო...
ის მსხვერპლს და სისხლს ითხოვს, რომ როგორმე დაცხრეს,
ტარიგი მის ფერხთა წინ უნდა დაეფლოს...

აქ არის, მტკვრის ვიწრო ხევ-ხუვთა ორწოხში,
ზადენიც, გაციც და გაიმიც მრისხანე.
იბერთ ქურუმებს კი მხოლოდ ის აწუხებთ,
გავიდეს დრო, სანამ კვლავ მადლს მოისხამენ...

მეტი გახელება... მეტი სიხალისე...
უხუცესს სამსხვერპლოდ მიუდის ვაჟები...
ღვთაებას სიხარულით კოცნის მოხალისე,
დამსწრენი ვერ ძლევენ მზერის ბლანტ აჟურებს...

კერპი უმკაცრეა, მხნე, სიტყვაუღები
და როს შემწირველი ხანჯალზე დაიკვლევს,
არ ფართოვდებიან თვალების გუგები,
ყველა უდრეკია, ვინც უნდა დაიკლას!..

სისხლი ბანს სიწმინდეს არმაზის ფეხების,
თანდათან შავდება ბავშვური იერი...
შეკრულნი სიკვდილის ძლიერ არტახებით
ნათლობენ მადლობით ღვთაებისმიერით...

ქვემოთ კი ზენიტზე მიიწევს ორგია,
რომ აბედნიერეს მშობლებმა შვილები...
კოცონთა ენები ღამის ჩრდილს ცოხნიან
და ცას გაჰყურებენ, როგორც შეშლილები...