რა მევალენტინება და
რა მეთოთხმეტთებერვლება,
რაც სიყვარული მებადა
მიფრინავს და მიიშლება...
ვიწყებ მასზე ფიქრს და ის კი
ქრება... უცაბედად ქრება...

ვერც ამ ვალენტინობით და
ვერც ამ თოთხმეტთებერვლობით,
მე შენ ვერ გიხილე ჩემთან,
სამწუხაროდ, ჯერჯერობით...
ეს დღეც მიიწურა, ვხედავ,
უგემური ჩალიჩობით...

გულო, გამომშრალო ფიქრით,
სევდით ავსებულო უხვად,
ისევ ძველებურად გჯერა
ამგვარ სიყვარულის თუღა,
წადი ბილიკებით შენით,
მე კი გამიყოლებ ნუღარ...

ლამაზს, მშვენიერს და სათნოს
ღიმილს როცა ვეძებ მისას,
უმალ იასამნის ტოტი
უცხოს მომაწოდებს ნიშანს, -
გული სხვას ეკუთვნის მისი,
ხოლო სიმარტოვე - მიშას...

მე კი არ დავნებდე, მინდა,
ბედს და ჩემებურად მიმყავს,
რადგან მენატრებ მაინც,
რადგან უსაზომოდ მიყვარს
და, ვით გაზაფხულის ყვავილს,
ხელში მორიდებით ვიყვან...