ვუძღვნი ოლღა დემურია-კოსტავას ნათელ ხსოვნას


საიმსოფლიო ბარათივით ვწერ ამ სტრიქონებს,
სრულად ქართველთა ჭირისუფალ დედას ვიგონებ.
ყვავილებივით სინანულის ვაწყობ ტირაჟებს
დამწუხრებული მისი ცივი ცხედრის წინაშე.
ცას მგლოვიარეს ეწვიმება შავი ფარდები,
ქედის მოდრეკად, მუხლის მოყრად მივემართები
უსათნოესი და უტეხი სულის პატრონთან,
გმირის აღმზრდელთან და თავადაც გმირ ქალბატონთან.
როგორ არ გვემეს, რა სიმწარე აღარ არგუნეს,
როგორ აფრთხობდათ მისი სიბრძნე ბეღლის თაგუნებს!
არ აპატიეს მის ძუძუებს გაზრდა გმირისა,
არ აპატიეს სარანგივით დგომა თბილისთან.
როცა ქალაქში სიძულვილის გესლი ბოლავდა,
ის კი ურყევი გოდოლივით იდგა ბოლომდე.
როცა ღალატის თუხთუხებდა ავი საკირე,
რცა სამშობლო მომხვდურივით გადინადირეს.
მხილებად იქცა ძმათამკვლელი ომის სამანზე,
მიუთითებდა უგუნურებს ღვთის მისამართზე...
მაგრამ ამაო იყო წმინდა დედის გოდება!
ო, ის დღეები... ახლა მაინც რად მაგონდება!
იგი ცოცხლადვე დამარხეს და გამოიმეტეს,
როგორ უმსხვრევდნენ მოხუცს ყველა ბოლო იმედებს.
შურს იძიებდა ჩრდილოეთის ავი ლეგატი,
აგვირისტებდა  ბოროტების თვისის ნეგატივს.
მაგრამ, უფალო, ახლა იგი შენს წიაღშია,
შენს უმსუბუქეს და უმშვიდეს ღვთიურ ბაღშია...
და მჯერა, კვლავაც ივერიის გამოხსნას გვედრის
სატანისაგან, ის ლამაზი ლერწამი კეგრის.
უსპეტაკესი სული მისი დიადთა შორის
ჰგიებს და ხედავს საქართველოს ტკბილ ძილისშორისს...

                                      2003 წელი
                                      22 თებერვალი