ალინა ფაშფაშა ქალი იყო, ლამაზი,
თამარაც.
ალინა პატარა ქალაქში ცხოვრობდა,  ენგელსის ქუჩაზე,
თამარაც.
ორივე კარგი ქალი იყო,
ხოლო კარგ მეზობელზე , ალბათ გაგიგიათ,
" ბევრ ნათესავს სჯობიაო"
ან
"უერთმანეთოდ პირში ლუკმას არ იდებენო"
ან
"ერთს რომ მუცელი სტკივა, მეორე ხელს ისვამსო"
ასე იტყვიან....

ალინა იყო ქორწილ-ქელეხების ცნობილი თავიქალი,
ეს უბრალო ამბავი როდია -
დამიჯერეთ!
ეს იმას ნიშნავს  გაღიარებს მთელი ქალაქი
ყველაზე მაგარ მეოჯახედ!
იცოდა მამაო ჩვენოსავით -
ას კაცზე, ორას კაცზე, სამას კაცზე,
რამდენი ისმებოდა-იჭმებოდა,
ღვინო და ბორჯომი,
პური და თევზეული.

მაგრამ იმაზე მეტი, რომ არ შეიძლება,
ცხადია, ჩემი აზრით,
არავინ არსებობდა სცოდნოდა
თამარასნაირი დატირება!

თამარას გარეშე მკვდარს არ მარხავდნენ ქალაქში.
განსაკუთრებულ მოპატიჟეს გაუგზავნიდნენ:
"...დაგვდე პატივი, დაგვიტირე მამა, დედა ან ნათესავი"
და ესეც,
განა დაზარდებოდა?!
თან ტირილისას, სულ-სულ  ოდნავი წამღერებით,
ისეთ სიტყვებს იტყოდა,
ისე გულიდან.... ვერც იფიქრებდი,
თუ ,ხანდახან, მიცვალებულს  არც კი იცნობდა,
და ამ მოთქმაზე (ნუ, გარდაცვლილზეც)
არა მარტო ის ასი და
ორასი  კაცი,
ქვაც კი ტიროდა! 

მე ეჭვი მაქვს,
რომ თამარა იყო პოეტი,
და არ იცოდა...

და ცხოვრობდნენ ასე
გასული საუკუნის ოთხმოციანებამდე:

ალინა თავიქალი -ქართველი, რაჭველი.
თამარა მოტირალი, რაჭველი-ებრაელი.

ალინა - "ქალაქის ცენტრალური ბაზარი",
თამარა - "გოდების კედელი"

და მოხდა ის,
რაც არაერთგზის მომხდარა მსოფლიოს ბევრ პატარა ქალაქში,
რაც მოასწავლებს გარდაუვალ  მძიმე დროებას,
ანუ ქალაქი
მიატოვეს ებრაელებმა...

სულ მალე
პატარა ქალაქში  დაიწყო
დიდი ცვლილებების ეპოქა.
პირველად ბელადის ძეგლი აყირავდა თეატრის  ბაღში,
(ეს ჩემმა ძმამ ჩაიდინა.
ხოლო ციხეს, მხოლოდ იმიტომ გადაურჩა,
რომ მამიდაჩემი იყო მაღალი რანგის პარტიული მუშაკი
და დედაქალაქიდან მიანიშნეს,
რომ  ძეგლი ქარიშხალმა შეიწირა)

მერე იყო ეროვნულ-განმანთავისუფლებელი ამბები,
რევოლუციები, სამოქალაქო ომები და  ვაკხანალია.

ცოტა რომ დაწყნარდა ქალაქი,
ენგელსის ქუჩას დაარქვეს თამარის ქუჩა,
თამარა არაფერ შუაშია, ცხადია,
მაგრამ ალინას გაუხარდა და თამარას მისწერა,
თამარასაც გაუხარდა ხაიფაში,  მელეხ დავიდის ქუჩაზე.

აღარასოდეს უნახავთ ერთმანეთი ალინას და თამარას.
ასე გავიდა წლები....

ამბის დასასრული კი ისეთია,
როგორც საერთოდ სიტყვა "დასასრული".

ალინა,
მძიმე ავადმყოფი,
ერთხელაც ადგა,  ამოიღო: კალამი, ფურცელი
და ჩამოწერა, როგორც იცოდა,
პური -ამდენი,
ღვინო იმდენი....
და ბოლო თხოვნა:
რამენაირად,  გეხვეწებით, ჩემო შვილებო,
მიტიროს თამარამ.

ახალი ხილი იყო კომპიუტერი, მაგრამ მოახერხეს!
აქეთ ალინას შვილებმა
იქედან თამარას შვილებმა
გამოსვენებისას  ჩართეს სკაიპი.
ისევ იმ ქალაქში, ძალიან შორიდან (გულსაკლავად და ოდნავ წამღერებით)
მოთქვამდა 
თვალისჩინჩამქრალი თამარა:
"ჩემო  ტკბილო მეზობელოოოო,
გოგოოო...
ცა ჩამომექცაო,
რა მეშველებაო, რო ვეღარ გნახავო აწი...."

ხოლო ირგვლივ, კანზე ეკალდაყრილი,
ის ასი,
ან ორასი
ან სამასი კაცი,
იდგა თავდახრილი და მდუმარე!

2021. 21.01.
ნინო ქოქოსაძე.