გოგონა მღეროდა ტაძრის გუნდში
ყველა დაღლილზე უცხო მხარეში,
მათზე, ვინც  გემით გავიდა ზღვაში
და სიხარული დათმო თავისი.
ხმა მიიწევდა გუმბათისაკენ.
თეთრ მხარს ზემოდან 
ეღვრებოდა ნათელი მკვეთრი,
შემოსცქეროდნენ უკუნეთიდან 
როგორ მღეროდა იქ კაბა თეთრი
ღამეში, სხივის ათინათებით,
გაბრწყინებული რომ ანათებდა. 
ეჩვენებოდათ, სიხარული იქნება,
რადგან წყნარ ყურეშია ყოველი გემი -
მშვიდი უნახავთ ნავსაყუდელი.
დაღლილმა ხალხმაც უკვე იპოვა 
სულმოსათქმელი
ყოფა ნათელი იქ, უცხოეთში.
ხმა იყო ტკბილი
და სხივიც წვრილი.
სადღაც ზემოთ კი
მეფის სასახლის, 
ჭიშკრის მახლობლად,
საიდუმლოებს განდობილი 
ტიროდა ბავშვი
იმას, რომ  უკან
აღარავინ აღარ ჩამოვა.
 
Девушка пела в церковном хоре…
Девушка пела в церковном хоре
О всех усталых в чужом краю,
О всех кораблях, ушедших в море,
О всех, забывших радость свою.
Так пел ее голос, летящий в купол,
И луч сиял на белом плече,
И каждый из мрака смотрел и слушал,
Как белое платье пело в луче.
И всем казалось, что радость будет,
Что в тихой заводи все корабли,
Что на чужбине усталые люди
Светлую жизнь себе обрели.
И голос был сладок, и луч был тонок,
И только высоко, у царских врат,
Причастный тайнам, — плакал ребенок
О том, что никто не придет назад.