ასე მგონია, არსი
ჩვენი არსებობისა
წუთისოფელში,
ჩვილისა და ყრმის
სიხარულივით
ალალი, წრფელი
ემოციის
გამრავლებაა
-ციცქნა ბავშვისთვის
დედის დანახვას
რომ ახლავს ხოლმე,
ისეთი  ლაღი
და გულღია
სიხარულისა.
ისეთის  არა,
ვინმეს
დაჯაბნით
გამოწვეულ
სიხარულს,
ანუ უძლეველი
გამარჯვებულის
კმაყოფილებას
რასაც ვეძახით.
ბავშვივით
სუფთა
სიხარულით
აანთებს
ნამდვილ
მსახიობს სცენა,
აკრობატს -
ცირკის
მრგვალი არენა,
ორივეს - ტაში,
ფერმერს - ვენახი,
მიჯნურს - სატრფო
  სატრფოს
მიჯნურის ნახვა,
ან მისი მირთმეული
ვარდის დანახვა
ამპარტავნების
ჩრდილიც 
არ ახლავს
ასეთ  სიხარულს,
როგორც სიყვარულს
ჯამხელილს ვარდით.
ამ სიხარულით
ვამდიდრებთ 
ხოლმე
ჩვენც ამ  სამყაროს -
როდესაც გვიყვარს
ერთმანეთი, და
ვამდიდრებდით _