რა ძლიერია,
ჩვენი პულსი
ახალშობილის
ამოსუნთქვის
პირველ ყვირილსა
და ბავშვობასთან
განშორებისას.
ბობოქარია
სიყმაწვილეს, რომ
ვემშვიდობებით
ზომიერია
ხანდაზმულობას
როცა ვშორდებით
და კვლავ ძალუმი
აგონიით რომ
ვეთხოვებით
ხოლმე  სიბერეს.
რას გვეუბნება
ამით სიკვდილი?
იმას ხომ არა,
რომ საწყისთან
ვბრუნდებით ისევ?