თეთრია ილტოს ხეობა,
აქ ისევ ათოვს მწვერვალებს,
გრძელდება ზამთრის ტყვეობა,
ბობოქრობს მარტი - მევალე.

ფრთაფართე ფიფქთა მართვეებს
მთების კალთებზე დაფენილთ
ღამე კვლავ მოაბადეებს -
მკაცრია ყინვის ნაფრენი.

თუმც გაზაფხულის მაცნენიც
თავის გზა-ბილიკს ეძებენ,
ვეფერე მათი დამცველი
ფურისულებს და ენძელებს...

იებს, სამთულებს, შროშანებს,
ყოჩივარდებს და ცისთვალებს...
მინდვრად სულ შენთვის მოვშალე,
ველზე სულ შენთვის ვითვალე...

ჩურჩულით ვიარებოდი:
"აქამც გქნა, ჩემო სილაღევ..."
ეჰ, როგორ მენატრებოდი,
მიუწვდომელო სიმაღლევ...

ღიმილის სხივებ-კამარავ,
ნეტავ აქ სადმე მიმყავდე,
მე რომ მიყვარხარ, არ კმარა,
ალბათ შენც უნდა გიყვარდე...