ისევ აქ ვდავარ, არმაზის კართან,
მთები, ბებერი დინოზავრები,
სალოცავისკენ მძლე წინაპართა
წარმართს გულწრფელად დამიმგზავრებენ.

სულ აქ მოვდივარ, ამ ქედნისქერქა
ხორკლიან ქედებს, დამსხვრეულ ლოდებს,
საკუთარ ხორცში ვხარშავ და ვნერგავ
და მერე მღვრიე ლექსად ვაბოდებ.

მიყვარს ორწოხებს, როგორც მახვილებს,
რომ შეეხევათ ნედლი ფრაზები,
სიტყვებს რომ ლაღად მივანახირებ
და სინამდვილეს ვეარმაზები...

ლოცვაა, აქ რომ დუმილი მეფობს
და ნანგრევებიც ტაძრის, მაღალის,
იმგვარად, როგორც მომეგუნებოს
და მსურდეს, სწორედ ისე დამხარის...

არა ვარ მარტო, როგორც ყოველთვის,
მოვყევი ბილიკს შენი თანხლებით,
დიახ, ეს შენი სიახლოვეთი
და ხმათა გიშრით  ღმერთს ვეახლები...

ღმერთს, დღეს რომელიც მსხვერპლად მიმიღებს
და, რა თქმა უნდა,  ჩემივე ნებით,
მივანდობ ცისფერ სისხლის ნიაღვრებს
და ტარიგადაც მოვეჩვენები!..

მაგრამ იდუმალს და შეუცნობელს
აზრს მისტერიის მე გავთქვამ ისევ:
მ ე  შ ე ნ ს  ს ი ყ ვ ა რ უ ლ ს  ვ ე მ ს ხ ვ ე რ პ ლ ე  ო დ ე ნ,
მ ი ვ ე ზ ვ ა რ ა კ ე  დ ა  ვ ე მ ა ი ს ე...