მესაძირკვლეთა მათ შორის,
პირველმორჩილთა მათ შორის
მახსოვს... მეც ვიყავ... მგონი...
ან ეგება შობის სწორზედაც...
ეგებ აღდგომის სწორზედაც...
დუღაბს ვასხამდით რკონის...

როგორც მზე ფიფქთა თოვიდან,
თავად თამარი მოვიდა,
მიმართა კირითხუროს:
- როგორ გგონია, ოსტატო,
გაუძლებთ კია მტერს და დროს,
შეძლებთ ხალხს ემსახუროთ!?.

-გავუძლებთ, გვირგვინოსანო,
სანამ ითქმება ოსსანა,
სანამდე ჰგიებს მყარი... -
მიხედა. მის ბრწყინვალებას,
ამკობდა ცის მოკერძალება,
მარჯვნივ ებრუნა მხარი...

გასცქერდა კლდეებს ახტეხილს,
ოსტატს ხელთ ეპყრა სატეხი.
აღახვნა მეფემ ბაგე:
- ხამს ხიდიც იდოს თეძამზე, -
ამოდ უბნობდა მზეთა-მზე, -
რაკიღა ტაძარს ვაგებთ!..

დიახ იქ ვიყავ, მათ შორის,
თუმც ახლა ჟამი მაშორებს,
მე ისევ ვდგავარ რკონთან...
და ჩავლილ საუკუნეთა
ვიხსენებ, როგორც ჰუნეთა,
ჩემი ფიქრების მკონთა...

მოდიან ლამაზ-ლამაზი,
ქალ-ვაჟნი, როგორც ალმასი
და ნაკვალევზე მეფის
ავსებენ სიყვარულებით
და მოწიწებით  სრულებით
დროის ტიხარს თუ დეფისს...

სანთელიც ისევ ანთია
და ეს სამოთხეც მათია,
ვისაც ეკუთვნის ხსენით.
რკონი რაც სანახავია,
თვით უნდა ნახო, ძამია,
მე ვით გადმოვცე ენით!...