მწირია სივრცე. ამ ქალაქში მღლის ყველაფერი.
შენ რომ არ იყო, წავიდოდი მთებში უცილოდ.
მოიშვილდავდა არაგვს ჩემი ცხენის ნაფრენი
და ეხში სადმე ვიცხოვრებდი აუცილებლად.

იქ, ორწოხებში მწვერვალების, ვერცხლიანების,
ბერი კოპალის სადაც ლახტი კვესდა მედგარი,
იქ, სადაც პირქუშს, მდუმარეს და ცეცხლის ალიანს,
დღესაც ლოცულობს ჩემი სული დაუდეგარი.

იქ სხვა ხალისით ავკინძავდი დღეების ჯაგანს,
ლექსის სატევრით ამოვკვეთდი სიპებს ქასურებს.
წარმართს ვერაფერს დამაკლებდა დევების ჯოგი,
აქ კი უბრალო ირონიაც მკლავს და მასრულებს!

სხვა არის, სხვაა იქაური მზე და ცარგვალი,
ჰაერიც ფილტვებს, როგორც სიტყვა პოეტს ელდიანს,
ისე აწყდება და იმდენად არის მაგარი,
რომ იქ მყოფს ლამის სუნქვაც ვეღარ გაუბედია...

ეს შენ მომგლიჯე იმ სამყაროს დაძარღვულ ბალთებს
ტირიფოვანი ღიმილებით, სუსტი თითებით,
ჰო, ეს შენს გამო ამ წკვარამში ღამეებს ვათევ
და მენატრება სურნელება ტკბილი მითების.

მაგრამ როდემდე, ან სანამდე მე ვივლი ასე,
ერთხელაც, ალბათ, ვეღარ გაძლებს გული ამოდენს,
მოვტაცებ ქალაქს მაგ სინაზეს და სილამაზეს
და ფხოვის ზეცას სტრიქონებად გადავაბოდებ...