ფუჭია, თუა იმედი
რომ მტერნი დაილევიან! -
ბრძენია, ამას არც ფიქრობს
რაზიკაშვილი ლევანი!..

ანასხლეტია ფიქალის,
არწივად ზრდიდა არწივი!
მძიმეა რუსის მარწუხი,
მაგრამ არწივი არ წივის!

ხიდია შეფიცულების,
დარდები დაანაკუწა,
ბაგრატიონთა სისხლს ხედავს -
როგორ არ ეძმოს ქაქუცას?!.

წაიოცნებებს მომავალს
საკუთარ მამულ-წყალისას,
იმედით ლაშარის ჯვარის
მახვილსაც მარჯვედ ალესავს...

- ეჰა, უფალო, ნეტავი
ივერსამც გააღიმებდი!.. -
მაგრამ წყალს მიაქვს ყოველი
ოცნებაცა და იმედიც!..

განწირულია მარცხისთვის
გმირების ბრძოლა ამჯერად,
უნდა მოჰკვეთონ ფშავის ხევს
შეუბრალებლად მარჯვენა...

ბევრს არას შეუდგებიან
ბოლშევიკები ძიებას:
"თავად ვაჟასაც დავხვრეტდით...
შვილს როგორ ეპატიება?!."

და აინთება ღვთის კარზე
კიდევ მორიგი სანთელი,
ცად ამაღლდება ლევანის
სული მოსილი ნათელით...

რომ წლების შემდეგ სამშობლოს
ღირსებით გადმოანათოს...
არა კვდებიან გმირები,
ნუ გიხარია, ჯალათო!..