დუმილი... ღამემ ცას ღრუბლები გადააფარა.
თუხთუხებს ბნელში ეს სამყარო ცერისოდენი.
დაჭიმულია გული ჩემი, როგორც ზამბარა
და აპობს სევდა უსასრულოდ  შენი ლოდინის...

აფეთქებულან სისხლში ლაშქრად ნდომის ნაღმები,
ადნება სხეულს, ჟინმორეულს, ქერქი ვნებებად,
სიშორით ნანატრს ტანზე ცეცხლად შემოგალღვები
და შენ მოგიწევს ჩემთან ყოფნა  და დანებება...

ხელები ჩემი ხაოებით ნაზით და ბასრით
ატეხავს შენი ხორბლისფერი კანის ფიორებს,
აგანთებ კოცნის მილიონი ცხელი ნაფაზით,
და შენც იგივეს ზედმიწევნით გაიმეორებ...

და აყოლილნი ზვირთებს მღვრიეს შმაგი ლტოლვისა,
როცა გადავხსნით ყველა შეკრულ საკინძეს და ღილს
თავად გავხდებით დროისა და სივრცის პატრონი
და ქარიშხალი ერთნაირად ორივეს დაგვღლის...

დაგვღლის სიამის მარადისი, ვრცელი ბურანი,
დავრჩებით ასე, ახვეულნი უსურვაზებად...
მომხდარს ვერ შეცვლის ვერც ბიბლია, ვეღაც ყურანი,
და არ ექნება აზრი რამის გადააზრებას...