მისჯილი მაქვს თქვენი სიყვარული, მთებო,
ეს სასჯელი უნდა სიკვდილამდე ვზიდო,
თქვენ რომ გხედავთ, რაღაც თბილი სხივით ვთბები,
კლდეთა ქარაფებო, ნაწერებო მზითო.

გკვალავთ, ველ-კეთილო და დათვის-ჯვრის თაღო,
გლოცავ ხევსურეთო, არაყიან ყანწით,
ციხე-კოშკო შატილს, შატილურავ ლაღო,
თქვენს ფერებად მოვალ, თქვენს ალერსად დავწვიმ...

არ იქნება, გულმა რომ არ გაიდაროს,
როცა კვლავ ვართ ერთად, როცა კვლავ ვართ ახლოს,
სულში უნდა ქროდე, სისხლში დამიარო,
ჩემო სათაყვანო, საიმედო სახლო!..

ღამეს მოშავ-ნაბდულს ცეცხლი აალებს,
სტრიქონს, როგორც მათრახს, შემოვალეწ ქედებს,
შენ გინატრებ აქაც, ქალებს დავთხრი თვალებს,
თვალთვალით რომ ლამის ამჭრეს-ამომღვედეს!..

სხვა სიამე არც მსურს, თქვენ მინათებთ მარტო
წუთისოფლის ცარგვალს, ჩაღამებულს ერთობ,
მთებო - ლამაზებო, მაღლებო და ფართოვ,
და შენ - მშვენიერო, ჩემო ერთადერთო...