გოდერძი ჩოხელს

თვითმკვლელობები გახშორდა ჩვენში, მწერალთა შორის,
სიცოცხლის პინას არყოფნის მსუბუქი პინა წონის...
სინათლე ვეღარ ჩანათის სულში სიბნელის ტევრებს,
უჭირთ პოეტებს ცხოვრება, შიმშილით ღამის მთევრებს!
უიმედობა გარემოს ისე იპყრობს და გარსავს,
როგორც არაფერს არასდროს ალბათ არა-რა არსად.
პოეტის ნერვი სუსტია, სათუთია და ნაზი,
პოეტს სამშობლოს ტკივილი ზედ გულის ფსკერზე აზის.
განიცდის მისი არსება დაკარგულსა და გაძრცვილს,
წართმეულ თავისუფლებას - უმაღლეს ჯილდოს კაცის.
მამულ-წყალს გასაჩუქრებულს, თუ მიტაცებულ მიწებს,
ქვეყნის ყოველი უკუსვლა პოეტს დუელში იწვევს.
მათხოვრის ძონძში ასხმული გზებზე ბავშვები მწერალს
აღარ ანებებს სამზეო-წუთისოფლისთვის ცქერას.
აუტანელი გარემო, გაუსაძლისი ჟამი
შხამს და სამსალას თავაზობს თავის უძირო ჯამით.
და ვეღარ უძლებს მსუბუქი ნერვი საწუხარს ამდენს,
თავადაც უნდა შეძლებით ამირან-გმირს რომ გავდეს.
მაგრამ მარტივი გზით მიდის, უმოკლეს ბილიკს ირჩევს,
მიჰყვება კუპრის მდინარეს, უსვამს შავტარა ნიჩბებს.
თავს იკლავს, ჯოჯოხეთიდან კვლავ ჯოჯოხეთში მიდის,
არ უნდა, მაგრამ გაქცევის ნდომა ღრმაა და დიდი.
რადგან ამსოფლად ყველასთვის თითქოს ზედმეტი არის,
რადგან არავის ჭირდება მისი სიტყვა და ქნარი.
გონება ვეღარ ერევა, გონება ვეღარ განსჯის
ზაფრსა და უსაზღვროებას უკიდეგანო ტანჯვის.
და წყდება ძაფი სიცოცხლის თუმცა საკუთარ ხელით,
დიდ კითხვად შემობრუნდება: მაინც ვინ არის მკვლელი?..