მინდა ბატონ ბესიკ ხარანაულს ასე, ხმამაღლა, სახალხოდ და საჯაროდ მივულოცო დაბადების 70 წლისთავი და ვუსურვო ხანგრძლივი სიცოცხლე და ახალი შემოქმედებითი გამარჯვებები!
ბესიკ ხარანაულის მეტად საინტერესო, უაღრესად ინდივიდუალური ხელწერით გამორჩეულ ლექსებს ლამის ბავშვობიდანვე ვკითხულობ და მათში აზრის სიღრმესა და ფილოსოფიურობასთან ერთად ყოველთვის მხიბლავს ძალუმი მხატვრული სიტყვის სურნელი და სისადავე, კოლორიტულ სახეთა სიმრავლე, შემოქმედის ამოუწურავი ტალანტი.

მინდა ეს ხმა, ხმა არავისი მსგავსი, ყოველთვის ისმოდეს ქართული პოეზიის ცის კაბადონზე და სასიამოვნოდ ამშვიდებდეს ჩვენს ატეხილ სულებს.

მინდა სულ მესმოდეს პოეტ ბესიკ ხარანაულის მრავალჟამიერი!

მიუერთდეს ეს ჩემი სიტყვებიც მრავალთა გულისთქმას - გაუმარჯოს იუბილარს, გაუმარჯოოოს!


ბესიკ ხარანაულს

ეს შემთხვევაა ის, კარგი,
გულს რომ არ უდგას კანკალი,
როცა მომკელიც ვარგია
და ფრიადია სამკალიც.
როცა ფარს პოეზიისას
რომ აწერია "დამკარი!"
ბზარიც კი არ დააჩნდება,
ისე კლდეა და მაგარი.
როცა ლექსებად იბნევა
ცის მანანა და ნაქარი,
მითოსის სუნთქვა იგრძნობა
და უფლის ხატიც აქ არის.
როცა ჩანს შენი სამშობლო
და მისი თავხე-ჟამ-კარი,
როცა კაცს კაცივე ჰქვია
კაცობაც ახლავს თან მკმარი.
როცა პოეტი პოეტობს
სიტყვა სდის ნაკამკამარი.
აი. რა არის ჩემი ჭკვით
ბესიკში მაინც მთავარი,
უკვდავებისთვის სამყოფი,
დროისგან დაუსამარი!