სიზმარია, ცხადი ნურვის ეგონება.
მაშინ ვაჟას ვკითხულობდი მიწყივ.
მაგიდაზე, სასთუმალთან - ყველგან
მხოლოდ მისი წიგნებიღა მეწყო.

ჰოდა, სტუმრად ვეახლი მგოსანს,
შინ არ დამხვდა. ტყეშიაო, - ცოლმა.-
სამფეხაზე მიმითითა. დავჯექ.
მზერა დამწვა უმალ ბუხრის ბოლმა.

ღარიბული იყო მგოსნის ქოხი.
- როდის მოვა? - ვკითხე დიასახლისს.
- ალბათ მალე. ფიჩხისათვის არის
გორს შემხდარი, ემა უკან სახლის.

სანამ ქალი ამბავს გამომკითხდა,
ვინაობას დაადგენდა ჩემსას,
უცნაურად ჩამობნელდა გარეთ,
კუნაპეტით სივრცე დაიკემსა.

და ასევე უცნაურად უცებ
გამოირღვა კედლის ყორე მყარი
და... ოთახში შემოვიდა ვაჟა
შემოიღო შეშიანი მხარი...

და განათდა ბნელი უცნაურად,
მთელს მის პროფილს ნათელი  რამ ახლდა...
- ეს ვინ არის? - შეეკითხა ჯალაბს
და მოვიდა გოლიათი ბალღთან.

- ფშაველია, ილტოს ხეობიდან, -
უპასუხა ქმარს დიაცმა უმალ.
მე კი თრთოლვით ერთ ადგილას ვდგავარ
და შემკთრთალი ბაგეები დუმან.

გაეღიმა თვალდავსებულ მგოსანს
- ვიცი, ვიცი, - თქვა და მხარზე ხელი
შემომხვია, - მე ამ ყმაწვილს ვიცნობ
და ვპატრონობ, როგორც ახლობელი...

მერე ბუხრის ღადარს მოუჩხრიკა,
მიუმატა წიფლის ნახეჩები,
აგიზგიზდა ცეცხლის ალი მყისვე,
გაანათა ტახტის ხალიჩები.

გაანათა თახჩები და ჭერი,
ხის მაგიდა, მაგიდაზე წიგნი,
სინათლეში ჩაიძირა სრულად
ვინც იყო და რაც რამ იყო ირგვლივ...

გამეღვიძა... კვლავ სასწაულს ვები,
აღარაფრით აღარ დამეძინა...
და მომყვება ეს სიზმარი დღემდე
ნაზმანები მთებში წლების წინათ...