რას,
რას მპირდები, წელო ახალო?
რითი მოდიხარ?
თეთრით?
შავებით?
სიმართლე რომ ვთქვა,
უკვე დამღალა
ცხოვრებამ,
ერთი დღეც კი აქ შვებით...

არ მისუნთქია,
არ მიცხოვრია,
სულ იყო ბორგვა, გაწამაწია,
მანვე გამწირა,
ალბათ, ცხოვარი,
ვინც თავის დროზე კაცად მაქცია!

თუმც
მეც ვაურვე
ჟამი უბელო,
და არასოდეს ვშლიდი ავშარას,
მაინც ყოველი
საქმე უბრალოდ
სრულდებოდა და ვედექ გზა-შარას...

წლები -
მარცვლები კრიალოსანის,
სულ რომ
სადღაც შორს მიმაქანებდნენ,
სინამდვილეში
ვერცხლის სამოსელს
მიქსოვვდნენ თმებში მინანქარებად...

ჰოდა,
მითხარი,
მაშ რა იმედით,
ან რა ხალისით უნდა გელოდე?
რა შეგიძლია რომ მიძღვნა მეტი,
თვინიერ ხსოვნის სადღეგრძელომდე?

არც არაფერი!
ისედაც ვიცი,
აქ ყველაფერი არის ამაო -
შობაც,
სიკვდილიც,
თვალთა ციმციმციც,
შენც -
ლექსო, ჯერაც დაუნამაო!..

აღარ მახარებ,
წელო ახალო,
რადგან ყოველთვის
იმ ძვირფაასს მპარავ,
მივტირი რასაც, რაც რა ხანია
და რასაც უკვე ვერაფრით ვფარავ...

რასაც
ყოველთვის ახალ-უხლები,
მომაძახებენ:
ასაკი...
წლები...
თითქოს ცივდება უცებ მუხლები...
და მყისიერად საფლავში ვწვები...