თეთრ ცხენზე იჯდა ყოველთვის
ნაიარევი სახითა,
შეუძახებდა საფერხეს,
მარდად მოსწევდა აღვირთა.

ცხრა ათეული აევლო,
სულ თეთრი ჰქონდა თმა-წვერი,
მაგრამ კვლავ ხელში ეკავა
ამაოების საცერი!..

ძველებურ შარვალ-ტალავრით,
ძველებურ ქუდით, წაღებით,
ჩამოივლიდა ზევიდან, -
შორით ვუცქერდით ბალღები.

წელს ერტყა ვერცხლის ქამარი,
ზედ ხმალ-ხანჯარი ეკიდა,
შეჩერდებოდა ღელესთან,
დაიძახებდა ბექიდან...

გვიკვირდა მისი იერი,
ისიც, რასაც ის იცვამდა,
სულ სხვა დროებით ცხოვრობდა,
სულ სხვა ადათ-წესს იცავდა.

ეფიხვნებოდა ბებოჩემს,
ამბებს ყვებოდნენ საოცარს,
სულ სამ რქა არაყს დალევდა,
აახსენებდა სალოცავს.

მერე ჭარმაგად, ყოჩაღად
წამოდგებოდა ბებერი,
ამხდრდებოდა ლამაზად,
როგორც მთიელ კაცს შეჰფერის.

დაუყვებოდა ბილიკით
ილტოს ხეობის ნაპირებს,
წაიმღერებდა: "ვაჟკაცი
მტრის დედას კვლავაც ატირებს!"

გარდაიცვალა. დამარხეს,
როგორც რიგია ხევსურთა,
ცხადია, ყველა ადათი
წესებისამებრ შესრულდა.

მაგრამ ყოველთვის თან მდევდა
მისი ლანდი და აჩრდილი,
იმისი სულის სიმაღლე,
იმისი სახე აჩრჩნილი.

თურმე უბრალო არ იყო,
ერთი შეხედვით, მარტივი,
ჩოლოყაშვილთან იბრძოდა,
მტკიცე, გუდანის ხატივით...

ეტყობა, სალი კლდე იყო,
ცხოვრებამ რომ ვერ გატეხა,
მოკვდა, ჩავიდა საფლავში,
მაგრამ იქაც - კლდის ნატეხად!..