ჩავლილან წლები ლაღი, ვრცეული,
შორს დარჩენილან ილტოს ჭალები
და ვით საკუთარ თავს გაქცეული,
თბილისში სინდისს ვერ ვემალები!..

აელვარდება შენი ღიმილი -
ცა ჟიჟრიბანდზე ცისკრით ნათელი
და მონატრების მწარე ტკივილი
გულს გადასერავს, ვით კამათელი...

როგორ შევიძლო, რა ვქნა, მბორგავმა:
ქალაქშიც ვიყო, სოფელშიც ვიყო...
ვით გავნაწილდე, აბა, ორგანვე,
მე ხომ ერთი ვარ, ჩემო დედიკო?!.

ისევ ლექსით თუ მოვიწმენდ ნამუსს,
გამოგიგზავნი ამ თბილ სტრიქონებს,
გულს შევასკდები და ვერ-ჩამოსვლის
ახალ მიზეზებს გამოვიგონებ!..

შენი ბრალია, რად მაზიარე
ლექსს და ეს სული რად ამიქავე...
ხომ იცი, სადაც პოეზიაა,
დაკარგულია შვილიც იქავე!..




ამ ლექსს რეალური ისტორია უდევს საფუძვლად. დედაჩემი, ანა ივანეს ასული წოწკოლაური, ფშავლის ქალია, ბრწყინვალედ მცოდნე ლიტერატურისა და ისტორიის, ზეპირმოუბარი უამრავი ლექსის, ანდაზის, აფორიზმის, თქმულებისა თუ ლეგენდის. ლექსებს ის თავდაც წერს მთის კილოზე, ოღონდ "თავისთვის" და ისიც მხოლოდ მოცალეობის ჟამს. პატარაობისას სულ "ლექსის ენით" მელაპარაკებოდა და "მაიძულებდა" მეც ასევე მოვქცეულიყავი: მხატვრული, ფრთიანი სიტყვით მეაზროვნა და მეპასუხა, პოეზიის სამყაროთი მეცხოვრა... ახლაც ასევე გრძელდება: ჩვენი შეხვედრებიცა და სიტყვის გაცვლა-გამოცვლაც კვლავ და კვლავ პოეზიას, ლექსს დასტრიალებს თავს...

ამ ლექსით მინდა დედაჩემსაც და ყველა სხვა დედასაც, მთელი დედამიწის ზურგზე, თქვენი მოახლოებული დღესასწაული, დედის დღე, 3 მარტი მოგილოცოთ!
სულ მზე, ღიმილი, გაზაფხული და ულევი სიყვარული გათოვდეთ, ჩვენნო ულამაზესნო და უსათნოესნო დედანო!
მრავალჟამიერ თქვენდა, მრავალჟამიერ!..