ნაწარმოებები


გამარჯვებას ვუსურვებთ გმირ უკრაინელ ხალხს რუს აგრესორზე. დიდება უკრაინას !!!     * * *     Сла́ва Украї́ні !!!

ავტორი: თამთა რეხვიაშვილი
ჟანრი: პროზა
29 მარტი, 2010


...და მაინც ასაკობრივი...

          ჩემი სახელი თ-ზე იწყება და ძალიანაც მომწონს...ბავშვობაში მინდოდა ნატო მრქმეოდა და მჯეროდა კიდეც, როცა გავიზრდებოდი, ყველა ნატოს დამიძახებდა, მაგრამ ისევ თამთას მეძახიან... ალბათ, ჯერ არ გავზრდილვარ...საერთოდ, მოთხრობისთვის ეს ძალიან სულელური დასაწყისია, მაგრამ ყველა ჩემი ნაწერი დაახლოებით ასე იწყება და არც ამის განსხვავებულობაზე მიზრუნია დიდად...
      ვცხოვრობ ჩვეულებრივად,ორ ძმასთან და დედასთან ერთად... ძმებიდან თორნიკე უფრო მიყვარს, თედო ნერვებს მიშლის ხოლმე, ლაწირაკს მეძახის, არადა მხოლოდ ერთი წლითაა ჩემზე დიდი... არ დავიწყებ დედაჩემის ქებას, ძლიერი ქალია და ასეთი რამეები, საერთოდ, არ მიყვარს დედაზე ლაპარაკი... აი, ასეთი ოჯახი მაქვს,სოლოლსკის ძველ, იტალიურ, თაღჩამონგრეულ ეზოში ვცხოვრობ, არცთუ ისე თბილ მეზობლებთან ერთად, - სარეცხის თოკებზეც კი ჩხუბი აქვთ, მაგრამ მე რა? ვზივარ მთელი დღე და ვკითხულობ. საკითხავს კიდევ რა გამომილევს, - ბაბუაჩემმა მთელი სიცოცხლე წიგნების შეგროვებას შეალია, გაკვეთილებს არ ვსწავლობ, მარტო ქართული მიყვარს და ბავშვობაში ბეჯითი გოგოს სახელით, დღემდე ვათოსნობ. ასე თუ ისე ვიმახსოვრებ გაკვეთილზე მოსმენილს, მაგრამ მერე რა? ზუკამ მაინც უარი მითხრა სიყვარულზე, დაიკოსავით მიყვარხარო... აი, დარდი... არ აეწყო ჩემი და მაგის ურთიერთობა... ვუყვარდი, - ვუარობდი, ისევ და ისევ იმიტომ, რომ ჩემი ძმა  მეუბნებოდა ლაწირაკი ხარო... მიყვარდა და მერე  ვიღაც სალომე ჩაეჩარა და როგორც ხდება ხოლმე...
            საერთოდ,  დიდი ზედაპირული ადამიანი ვარ, ღრმა და ჩასენტიმენტალურ-ჩამტკბარი ურთიერთობები არ მიზიდავს... მეგობრებიც ამიტომ შემომეცალნენ ალბათ და თვითონ ისე გადაიხლართნენ ერთურთში, მტრისას! არც მჭირდებიან... ვიჯდები ასე, ჩემთვის... მაგრამ.... ხანდახან მწყინდება ასე ჯდომა, მერე ზუკა მახსენდება... აი, ეგაა ნამდვილი ლაწირაკი! თან ჩემზე პატარაა თვეებით... მინდა, რომ ჩვენ შორის გადებული იყოს პეპლების ხიდი, გადავურბინო ზედ, გავსრისო, გავაუფერულო... ჭრელი ფრთები, რომლებიც მე უფრო გამომადგებოდა, გავუშავთეთრო და ჩავყარო მორევში. მერე, უკვე იქითა ნაპირზე მყოფი, მივალ იმ ლაწირაკთან ,ჩავახედებ წყალში და დავანახებ, როგორ წაიღეს დიდმა ტალღებმა მისი აწ-ლამაზი პეპლები... ის კი იდგება გაშტერებული, დაცლილი... თუ მოიფიქრებს, მკრავს ხელს და მეც გადამაგდებს იმ უფერულებთან, მაგრამ არ ვინანებ, იმიტომ, რომ ჩემი დახრჩობა იქნება მისი ბრალი... იმიტომ, რომ ცურვა არ ვიცი...
      თედოც ვეღარ დამიძახებს ლაწირაკს, თვალებში ჩაუდგება ჩემი წილი ცრემლები... თოკოც იტირებს თავისთვის, ჩუმად... მამაჩემი გაიგებს და ინანებს, რომ ამდენი ხანი ვერ მოიცალა ჩემთვის და, საერთოდაც, ყველას დავენანები... სკოლის ყალბღიმილაწეპებული მასწავლებლებიც გულწრფელად გადააქნევ-გადმოაქნევენ  მრავალფეროვანი ფორმის თავებს და უჩემოდ ამოიკითხავენ გატკიცინებული ჟურნალიდან სიას... პიონერთა სასახლეშიც, ჩემი პირველი არმისვლისთანავე დაფაცურდებიან,  დარეკავენ სახლში. დედას არ ექნება პასუხის გაცემის თავი, ისევ თედო აიღებს ყურმილს და აცნობებს ახალ ამბავს, იქაც დავენანები რა თქმა უნდა... მერე, თედოს მთელი ცხოვრება ემახსოვრება, როგორ მეძახდა ლაწირაკს,მე ზემოდან ვუყურებ და მესიამოვნება... მაგრამ ხომ შეიძლება დავავიწყდე ყველას, მიმაჩუმათონ, მიმკუჭონ გონების, ან გულის რომელიღაც უფერულმოგონებათა კუთხეში... მხოლოდ თედოს ნახატებზე იქნება ჩემი სახასიათო სახეები, დატანილი ძმის მოგონებებიდან და თითოეულ პორტრეტს სხვისთვის გულისმომწურავად ერქმევა "დაიკო"... თედოს ასეთი ნიჭიერი მხატვრობისთვის კიდევ ერთხელ გადაუსვამ-გადმოუსვამენ ჩემნაირ ქოჩორზე ხელს და ქებასაც უხვად გაიმეტებენ მისთვის... ის გაიღიმებს და გამოუჩნდება ჩემსავით ერთი ზედმეტად გამოჩხერილი უადგილო კბილი. ყველაფრით ვგავართ ერთმანეთს, ტყუპებიც ვგონივართ ხშირად...
        თქვენ კი, ვინც ამას წაიკითხავთ, თუ ფურცლების თავზე გადახევა მოგინდებათ, ვეღარ მიპოვით, იმიტომ, რომ ისხდებით უამრავმოთხრობადაგროვილ მაგიდასთან და არ გეცლებათ ჩემს საძებნელად... ისე, მაინც მინდა გითხრათ, რომ გადავიფიქრე ზემოთნახსენები ყველაფერი... იმიტომ, რომ ძალიან მიყვარს ჩემი ძმები, დედა, შეუხმატკბილებელი მეზობლები და, საერთოდაც, ყველა... ცხელ შოთის პურზე ვგიჟდები კიდევ... თანაც, ახლახანს შევამჩნიე, რომ ჩემს საათს ზუკას საათი  შეჰყვარებია... ჩამორჩენილა... გაშტერებულა.....და როცა ზუკა გვიახლოვდება, მე და საათს ერთნაირად გვიწიკწიკებს გულები.... 

       
                                                                                                                                                                                                                  01.12.2007

კომენტარები ილუსტრაციები რეცენზიები