__თამთ, იცი, სელინჯერი გარდაიცვალა დღეს!_ ყურმილის აღებისთანავე მომახალა თამომ.
__აუუ... რა ცუდიაა...__ ჩამწყდა გული. მუხრანი მომაშტერდა, რა მოხდაო...
__თან ვიფიქრე, ახლა მაინც გამოაქვეყნებენ მაგის ნაწერებს-მეთქი, მაგრამ ორმოცდაათი წელი არ გახსნიან კიდევ...__ აშრიალებულ ყურმილში დაუდარდიანდა თამოს ხმა...
__ხოო..._ რაღაცის თქმას ვაპირებდი, მაგრამ გამაწყვეტინა თამომ:_
__თამ, დღეს დედა ვერ ახერხებს გაკვეთილის ჩატარებას და ნუ გამოხვალთ შენ და მუხო.
__კარგი, კარგი..._ გავუთიშე.
__რა მოხდა? აღარ მივდივართ?
__სელინჯერი გარდაცვლილა დღეს...
__ახლობელი იყო?_ მომაშტერდა მუხო. მე სიცილი ამიტყდა და სანამ ავუხსნიდი, ვინ იყო სელინჯერი, ჩემმა ძმამ დამასწრო:
__შტერი ხარ, ბიჭო შენ, მწერალია სელინჯერი!
__ეე... მეც ეგ ვიკითხე მერე, იმიტო არ გვიტარდება გაკვეთილი, რომ ნანა მასწი სელინჯერს იცნობდა?
კიდევ თავიდან ამიტყდა სიცილი.
მოიღუშა მუხო..._
__ბოლო-ბოლო, გაკვეთილზე მივდივართ თუ არა?
__არა..
__იმიტო,რო სელინჯერი გარდაიცვალა?
__არა, იმიტომ, რომ ნანა დეიდას არ სცალია.
__ახლა გკითხავს, იმიტომ გარდაიცვალა სელინჯერი, ნანა დეიდას რომ არ სცალიაო?_ გადმომძახა ჩემმა ძმამ და გადაიხარხარა.
კიდევ უფრო მოიღუშა მუხო, წიგნებს ხელი დაავლო და ზემოთა ოთახში გადალაგდა...
  კარგი ვინმეა მუხო... ბრაზდება ხოლმე ასეთ რამეებზე და ჩვენც ვაბრაზებთ... ჩემთან ცხოვრობს, ემზადება და ბევრი კითხვების დასმა უყვარს...
__გვაქვს ეგ სელინჯერი?_ ცოტა ხანში ჩამოგვძახა ზემოდან.
__კი, მანდ უნდა იდოს, ბოლო თაროზე..._ ავძახე მე.
__ოღონდ კითხვების დასმას არა ვართ,_ გააგონა თედომ.
__ჩაკვდი შენ!_ ყრუდ მოისმა ზემოდან.
    მუხო მთელი ბავშვობა  თვითნაკეთი შურდულით დასდევდა ჩიტებს და როცა ამ ზაფხულს "არდმორის" კოლეჯის ეზოში ტბაში მოცურავე იხვებს ვუყურებდი,ვფიქრობდი ,რა ბედნიერები ხართ, ჩემი ბიძაშვილი შურდულიანი მუხო აქ რომ არ არის-მექი,_მეცინებოდა ჩემთვის...
      ნეტა, მართლა სად მფრინავენ ზამთარში ტბის იხვები?