კვლავ ვტოვებ დედას...
ილტოს ხეობას...
კვლავ მომდევს სევდა გამოცლილ სოფლის...
კი, ვიზეიმე უფლის დღეობაც...
კი, გადავწმინდე მამის საფლავიც...

ჰო, გაზაფხული იქაც ყვაოდა,
ტყემლების თეთრი დალალ-ტუჩებით,
მაგრამ რა იყო, რაც არ მკმაროდა,
ასე უზომოდ სულს შეუჩვევი?..

რამ ააჩქარა გული ბარისკენ,
რა სცემდა ტვინში განგაშის გონგებს?
იმ სიმშვიდეთა, რატომ გავრისკე,
კვლავ მიტოვება, სუნთქვა ვის მოგე?..

ვის გიძღვნი სურნელს ფურისულების
მილიონიან ფრთალაღი ლაშქრის?..
ის, რაც იქ დამრჩა, რად მკლავს სრულებით,
ან რად მეძახის ის, რაც აქ არის?..

როდემდე უნდა ბეწვის თოკივით
გაბმული ვიყო ბარს და მთას შორის?..
რაა ეს გრძნობა მოუთოკავი,
რაღაც სანუკვარს სულ რომ მაშორებს?..

- კვლავ სიყვარული! - იტყვის მაშინვე,
დარწმუნებული, ვინც მიცნობს, ამას, -
ალბათ, სიკვდილიც ვერ დაამშვიდებს
ამ ჩემი ვნების მდუღარე ლავას!..



მოგესალმებით, ძვირფასო მეგობრებო, და, კიდევ ერთხელ, მოგილოცავთ აღდგომის ბრწყინვალე დღესასწაულს!
უფალი ფარავდეს ყოველ თქვენგანსა და სრულიად საქართველოს, გიბოძებდეთ ულევ სიყვარულს, სიხარულს, ჯანმრთელობას, მზეს, სითბოსა და ღიმილს!
ეს დღეები ჩემს მშობლიურ ილტოს ხეობაში გავატარე და, ცხადია მომენატრეთ ყველანი!
ამიტომ მიგიკითხავთ დიდი სიყვარულით და იქაური ყვავილების სუნთქვას, როგორც მცირე საჩუქარს, უშურველად მოგართმევთ!