ეჰ,ჩამოსტირის შავ კლდეს თავ-პირი,
ცრემლები უწვავს დაღარულ ლოყებს,
მწარე ნაღველი, გულში ჩაღვრილი
უნდა ქვითინით ამოთქვას, მოყვეს...
ყოფილა, თურმე ერქვა თახვირი
ამ კლდის ფერდობზე შეფენილ სოფელს,
მაგრამ სიცოცხლეს მოსდო აღვირი
ურჯულომ და კლდეც ამიტომ გოდებს,
დგას, გამოჰყურებს სევდააშლილი
ხავსმოკიდებულ კედლებს და ლოდებს...
ყოფილა, თურმე ერქვა თახვირი
ამ კლდის ფერდობზე შეფენილ სოფელს...
როგორ გაჟლიტეს,აწამეს,მოსპეს,
ვერ გაინელა ეს ბოღმა დღესაც,
კლდე გული ჰქონდა საქართველოს მტერს,
საქართველოში გული აქვს კლდესაც!
ძმობა, გატანა, სულთა კავშირი
ჩემს სამშობლოში ძველთაგან მოსდგამთ,
და ჩამოსტირის შავ კლდეს თავპირი,
წმინდა ცრემლებით გლოვობს და მოთქვამს...